"Η απουσία μου δεν ήθελα να σε πληγώσει"

"Μου λείπεις πολύ. Δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι αυτό το αίσθημα της έλλειψης οφείλεται στο ότι σ'αγαπάω. Το μόνο πράγμα για το οποίο μπορώ να ορκιστώ είναι ότι δεν περνάει ούτε μια στιγμή χωρίς να σε σκεφτώ. Το μυαλό μου μοιάζει να δουλεύει σε δύο επίπεδα. Από τη μία, σχεδόν μηχανικά και με τη νωθρότητα της κεκτημένης ταχύτητας, ασχολείται με τη δουλειά μου και τις καθημερινές μου υποχρεώσεις. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως (είτε είμαι στημένος μπροστά στον υπολογιστή, είτε τρώω, είτε κοιμάμαι, είτε χαζεύω) το μυαλό μου περιστρέφεται σαν ηλεκτρόνιο γύρω από εσένα. Ή, αντιθέτως, εκείνο είναι ο πυρήνας και γύρω του περιστρέφονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα χιλιάδες σκέψεις, χιλιάδες μνήμες, χιλιάδες υποθέσεις αναφορικά με σένα. Κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, ο ηλίθιος. Σ'αγαπάω – πάει και τέλειωσε!…Πολύ συχνά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γελάει με τα καμώματα σου... «Έχω τρελαθεί τελείως», σκέφτομαι τότε. «Έφυγε… Πρέπει να το πάρεις απόφαση και να συνηθίσεις τη μοναξιά σου». Η φράση αυτή έχει καρφωθεί στο μυαλό μου... Η έλλειψή σου έχει καρφωθεί παντού...

Σημείωση: "Δεν ήθελα να σε πληγώσω... Συγνώμη... Χρύσα"

Περίοδος εκπτώσεων

Με ρωτάς γιατί και σου λέω έχω μπλοκάρει… έχω αδειάσει και προσπαθώ να γεμίσω εικόνες, στιγμές και μορφές… Με ρωτάς γιατί χάνομαι… και προσπαθώ να σου κρύψω την περίοδο κάθαρσης που διανύει η ψυχή μου… όχι εγώ… η ψυχή μου… Είναι καιρός τώρα που η ψυχή μου γυρνά πίσω σε χρόνια ανέμελα… εφηβικά και ξένοιαστα… Στα όνειρά μου γυρνάω πίσω… στο παρελθόν που τόσο αγαπώ και μισώ παράλληλα. Ξυπνάω και μετράω απώλειες… σημαντικές, ασήμαντες, οριστικές και με πολλά ερωτηματικά… Με ρωτάς γιατί κάνω καιρό να γράψω… Κι εγώ σε κοιτώ και γυρνάω πίσω, χρόνια πριν που ξεκίνησα να γράφω για εκείνα που δεν μπορούσα και δεν ήθελα να πω… "Δυνατός είναι εκείνος που προσπαθεί κι ας λυγίσει στο τέλος… επιβιώνει όμως εκείνος που λυγίζει όπως και με τον τρόπο που λυγίζει ο αέρας τα κλαδιά του δέντρου!". Έτσι μου έγραψες κάποτε στο καθιερωμένο για πολύ καιρό σημείωμα της κουζίνας. Με θεωρούσες δυνατή... αντράκι με έλεγες... και εγώ προσπαθούσα να κρατήσω τον τίτλο της δυνατής… και ας μην ήμουν... θέατρο έπαιζα και παίζω... κάποιες φορές οι παραστάσεις συνοδεύονται από ένα δυνατό χειροκρότημα και κάποιες άλλες φορές... κρίνονται ως "ναυάγια"... Καιρό τώρα έχει αρχίσει να με απασχολεί το θέμα επιβίωση… Μήπως η επιβίωση είναι η άλλη λέξη του συμβιβασμού;
Επιβιώνουμε κάτω από όλες τις συνθήκες ή συμβιβαζόμαστε στις συνθήκες που δημιουργούνται; Πριν από χρόνια σου είχα πει πως δεν κάνω εκπτώσεις στα θέλω μου… όμως τότε δεν ήξερα πως για αυτά τα «θέλω» μου θα έκανα τα πάντα προκειμένου να επιβιώσω… Μπερδεμένες σκέψεις… χαμένες στην ανάλυση και τη μετάφραση… Μπερδεμένες αλλά ξεκάθαρες… όσο ξεκάθαρο είναι και το μόνο πραγματικό «θέλω» αυτής της ζωής…
Θέλω εσένα στη ζωή μου… κάτω από όλες τις συνθήκες… κάτω από όλες τις αλλαγές…
Θέλω εσένα στη ζωή μου… γιατί μόνο σε εσένα μπορώ να πω τις λέξεις πίστη, εμπιστοσύνη, αγάπη, έρωτας, δάκρυ… Θέλω εσένα στη ζωή μου… γιατί το δάκρυ, το μοιράζεσαι με πολλούς, το γέλιο μόνο με έναν, κι αυτό αν είσαι τυχερός στη ζωή σου!
Τώρα πια μπορώ να σου πω, πως στα θέλω μου δεν κάνω εκπτώσεις… αλλά για τα θέλω μου μπορώ να αλλάζω, να προσαρμόζομαι και να προσαρμόζω…

Λάθος μου... που δεν μετάνιωσα ποτέ...

Το ξέρω ότι συχνά κάνω λάθος επιλογές... Δεν το έχω μετανιώσει όμως... Ζήσαμε τόσες ωραίες στιγμές εμείς οι δυο που δεν θέλω να τις διαγράψω... Χθες το βράδυ, όταν χτύπησε το τηλέφωνο, αποφάσισα να μην το σηκώσω. Τόσες μέρες έκανα πρόβες μπροστά στον καθρέφτη μου για να βρω τα σωστά λόγια... τα λόγια που δεν θα σε πλήγωναν και δεν θα με πλήγωναν... τα είχα πει τόσες φορές που τα είχα μάθει απέξω. Τελικά χθες δεν κατάφερα να αρθρώσω ούτε λέξη. Επέλεξα τη σιωπή. Για μια ακόμη φορά. Για πολλοστή φορά δεν σήκωσα το τηλέφωνο. Όπως και προχθές το βράδυ... Σου απάντησα με μήνυμα το πρωί. Όχι γιατί δεν το άκουσα όπως σου είπα αλλά γιατί δεν ήξερα τι να σου πω... Γιατί καλές οι πρόβες, αλλά όταν φτάσει η ώρα της παράστασης συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι καλή ηθοποιός...Για αυτό και χθες το βράδυ δεν το σήκωσα. Θέλω κάποια στιγμή να σου μιλήσω αλλά δεν είμαι έτοιμη... και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα είμαι και ποτέ... Με έλεγες δυνατή. Θυμάσαι; Εγώ δυνατή; Κρύβομαι στο ξαναείπα!!! Κρύβομαι καλά...

...δεν ΘΕΛΕΙΣ και δεν ΘΕΛΩ

Δεν υπάρχει λόγος να μιλώ για σένα με τα χειρότερα λόγια. Ήσουν επιλογή μου και τις επιλογές μας δεν πρέπει να τις απαρνιόμαστε. Εσύ μπορείς να μιλάς για μένα όπως θες. Δεν με αφορά και δεν με ενδιαφέρει... αυτό που με νοιάζει είναι μην πέσω εγώ πιο κάτω... στα δικά μου μάτια και όχι στα δικά σου... Το ότι ζήσαμε μαζί κάποια χρόνια δεν θέλω να το ξεχάσω. Είναι η ζωή μου και θέλω να τη θυμάμαι... Ό,τι και αν έχω ζήσει, θέλω να το κρατήσω. Εσύ υπήρξες για πολύ καιρό μέσα σε αυτήν... ακόμη και όταν έφυγα σε πήρα μαζί μου... ακόμη και όταν ξεκίνησα κάτι άλλο ήσουν πάλι εκεί... σε έδιωχνα και όμως εσύ ΕΚΕΙ. Εξουσίαζες όλα τα συναισθήματα και άφησες για τον άλλον ψίχουλα, που ενώ ήθελα να τα αλλάξω... δεν τα κατάφερα. Έκλεινα τα μάτια και ήσουν πάντα εκεί... σε σημείο και αυτός ο άλλος να το νιώσει... Ήξερε και αυτός ότι παρόλο που ήμουν δίπλα του, δεν ήμουν ολοκληρωτικά. Με ρώτησε μάλιστα πολλές φορές. Στην αρχή είπα την αλήθεια. Ότι δεν σε είχα βγάλει από την καρδιά μου, το μυαλό μου, τη ζωή μου... Κάποια στιγμή του είπα ψέματα... ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ... αλλά δεν νομίζω να με πίστεψε... Το ένιωθε και αυτός. Είμαι σίγουρη. Δεν με είχε ποτέ του ολοκληρωτικά. Ποτέ όμως... Πάντα η μισή ήμουν στο πλευρό σου... Και το βράδυ εκείνο που επέστρεψες, ήθελα τόσο πολύ να σε διώξω γιατί δεν ήξερα αν θα μπορούσες να πιστέψεις τα ψέματά μου. Με είχες δει στο αυτοκίνητο εκείνου... αλλά ήξερες ότι όπου και αν βρισκόμουν... το μυαλό μου ήταν σε σένα. Το μυαλό μου και η ψυχή μου ολάκερη... Για αυτό και οι προσπάθειες να ξεκινήσω κάτι άλλο έπεφταν όλες στο κενό... γιατί εγώ ήμουν μισή. Πως να δώσω σε κάποιον άλλο από αυτά που δεν έχω; Έπαιζα θέατρο.. όχι για τον "εκείνο" αλλά για μένα την ίδια. Ήθελα πάση θυσία να απαγκιστρωθώ, να φύγω, να λυτρωθώ... Εσύ χιλιόμετρα μακριά με την μόνη επικοινωνία το μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα με κρατούσες δέσμια... Και εσύ ενώ ήξερες ότι έχουμε τελειώσει... δεν ήθελες να φύγεις... Για αυτό επέστρεψες... και όταν σου είπα ότι έχω κάνει μια νέα αρχή... δεν έφυγες... έμεινες εκεί... ΗΞΕΡΕΣ πανάθεμά σε... ότι η νέα αρχή υπήρχε μόνο στα λόγια... Έμεινες και με διεκδίκησες. Θυμάσαι τι σου απάντησα; Ότι εσύ δεν με είχες χάσει ποτέ. Με έχεις κερδίσει για πάντα. Αυτό το πάντα που δεν στο είπα ποτέ... Στο λέω τώρα... Δεν έχω θυμώσει μαζί σου. Δεν μπορώ... Μπορείς να μιλάς για μένα όπως θες. Αν αυτό σε βοηθά, κάντο. Μπορείς να με βγάλεις από τη σκέψη σου, την καρδιά σου ακόμη και με αυτό τον τρόπο... αν με κατηγορήσεις ίσως τα καταφέρεις... Μπορείς... το θέμα είναι αν θέλεις... γιατί δεν ΘΕΛΕΙΣ και δεν ΘΕΛΩ...

Ασφαλώς και υπάρχει παράδεισος

Υπάρχουν άνθρωποι, που απολαμβάνουν ναρκισσιστικά τη μελαγχολία τους. Διαλέγουν να είναι η ζωή λάθος προκειμένου να μην είναι λάθος η δική τους. Επιλεγουν να είναι παράλογος ο ίδιος ο Θεός προκειμένου να μην παραδεχθούν το δικό τους παράλογο. Προτιμούν να περιμένουν το θάνατο παρά να βγουν από τον τάφο της επιλεγμένης ακινησίας. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν απελπισμένα να μην ελπίζουν. Η ελπίδα έχει την ευθύνη της, ενώ εκείνοι την ευθύνη την απεχθάνονται, τη βρίσκουν πολύ κουραστική. Η ελπίδα και το όνειρο του συνετού ανθρώπου, που αποδέχεται να καταβάλει το τίμημα, που σκύβει κατόπιν και μαζεύει τα σκουπίδια του, που ζητάει συγνώμη και το εννοεί, απαιτούν δουλειά, αφοσίωση και πειθαρχεία, ταπείνωση στο έργο και το σκοπό. Όλα όσα δηλαδή δίνουν ζωή και χαρά στην καθημερινότητα αλλά και το νόημα που θεραπεύει την κατάθλιψη και τις φοβίες. Η νοσταλγία είναι υπέροχο συναίσθημα όταν γίνεται δημιουργικό, κι όταν εμπνέει τα βήματα μας πάνω στο τώρα προς το αύριο...

ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΖΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΔΩ

Να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση

Έχουν περάσει δέκα χρόνια... Σε βρίσκω πάλι εδώ μπροστά μου να γράφεις γράμματα. Μα φαίνεται πια καθαρά στα μάτια σου: Γαλήνεψε η ψυχή σου. Κι ας είναι εκατομμύρια οι σκέψεις που βομβαρδίζουν τον νου σου, κι ας είναι η καρδιά σου λεπτή σαν χορδή κιθάρας. Δεν ανησυχείς πια. Δεν προσπαθείς να ταιριάξεις στα παζλ της εποχής. Γιατί, λάβανε τα όνειρά σου εκδίκηση! Γιατί βρήκες το γλυκό χαμόγελο που γεμίζει την καρδιά σου στο πρόσωπό της, και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί πλάι του. Κι όλες οι μάταιες προσδοκίες, η αδυναμία σου να προσαρμοστείς, οι θλίψεις του παρελθόντος και η βαθιά μοναξιά που σε ταλάνιζε μια ζωή γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος μπροστά στην γενναιοδωρία των ματιών της. Και ίσως να προσπαθείς να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο, να βρεις τον παλιό σου εαυτό και να τον παρηγορήσεις... Να του πεις "κάνε κουράγιο, τα καλύτερα έρχονται", να του δώσεις μια πρόγευση του λαμπρού μέλλοντος. Κι έτσι όπως στέκει στην γωνιά του πικραμένος να του χαρίσεις ένα μικρό χαμόγελο. Και ξέρεις ποιο είναι το πιο όμορφο και πιο συγκινητικό; Ότι τα κατάφερες.

Παραμύθι με καλό τέλος

Σημασία τελικά δεν έχει μόνο να σκοτώσεις το δράκο... και την κακιά μάγισσα του παραμυθιού σου αλλά και να γελάς με τα καμώματα του δράκου, όταν, παρά τις προειδοποιήσεις σου, συνεχίζει να φυσά τη φωτιά κατά πάνω σου... Μάλλον ο δράκος δεν αντέχει το γεγονός ότι για κάποιους ανθρώπους δεν είναι πια το παραμύθι τους...

Μπερδεμένος;

Μια τόσο γνώριμη για σένα λέξη είναι το μπέρδεμα. Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, η λέξη αυτή είναι η αγαπημένη σου. Δεν ξέρω τελικά για ποιο λόγο επέστρεψες... δεν ξέρω και δεν θέλω να μπω και στη διαδικασία για να μάθω... αυτό που είδα στα μάτια σου μου αρκεί... όπως και τότε έτσι και τώρα... γύρισες μπερδεμένος... όπως και τότε έτσι και τώρα γύρισες μισός... δεν μου αρκεί... δεν μου αρέσει να μοιράζομαι...

SENORITA-JAMES

Μην ασχολείσαι άλλο...

Δεν μου αρέσει που ακόμη ασχολείσαι μαζί μου. Που με ψάχνεις... Που ρωτάς... Που νοιάζεσαι... Δεν είναι δίκαιο αυτό που κάνεις. Όχι για μένα αλλά για εκείνη. Όταν αγαπάς, δίνεσαι. Δίνεσαι με όλο σου τον εαυτό. Δίνεσαι, γιατί θέλεις ο άλλος να έχει τα πάντα από σένα. Εσύ όμως ακόμη και εδώ είσαι τσιγκούνης. Θέλεις την "αγάπη" σου να τη μοιράζεις σε πολλά κομμάτια. Δεν γίνεται όμως. Η "αγάπη" σου είναι τόσο λίγη που δεν φτάνει ούτε για έναν... Φαίνεται πως κανείς δεν σου είπε ότι μοιράζουμε απλόχερα... ό,τι έχουμε μπόλικο. Το λίγο το κρατάμε για εμάς. Τι να μου κάνει ένα τόσο δα μικρό κομματάκι καρδιάς; Δεν μου φτάνει. Κράτα το για τον εαυτό σου. Ίσως κάποια μέρα συνειδητοποιήσεις ότι το... χρειάζεσαι. Εμένα δεν μου φτάνει. Κράτησέ το λοιπόν ή χάρισέ το εκεί που το χρειάζονται...

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα...

Μη μιλάς για μεγάλες καρδιές, οι μεγάλες καρδιές δεν σου ανήκουν. Οι μεγάλες καρδιές είναι κάτι τόσο διαφορετικό από σένα... Με τόσο μίσος που είδα μέσα σου αλλά και στο βλέμμα σου... είμαι σίγουρη ότι και αυτή η μικρή καρδιά που κατοικεί στο σώμα σου... πασχίζει να διαφύγει... ούτε αυτή αντέχει τόση μικροψυχία, τόση... κακία... τόσο μίσος. Που το έκρυβες όλο αυτό τόσο καιρό;;; Πόσο καλός ηθοποιός μπορεί να είσαι; Ποιος σε έχει κάνει να κρύβεις έναν άλλο άνθρωπο μέσα σου; Γιατί όλο αυτό από κάπου πηγάζει. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ειλικρινά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Χθες διάβασα στο βιβλίο της Βαμβουνάκη: "Ο πόλεμος με τον μισητό, μειονεκτικό εχθρό-εαυτό επιζητά αφορμές να μεταφέρει την οργή του, την πίκρα του, την απογοήτευση της αδυναμίας του έξω.Την αυτοτιμωρία που αισθάνεται πως διψά τη μετατρέπει σε τιμωρία κατά άλλου. Για άλλη μια φορά να ρίξει το φταίξιμο μακριά, σαν ασθένεια μολυσματική, σαν βρόμικο ρούχο, να γλιτώσει απ' την αυτομομφή και τη φριχτή ενοχή. Και όσο πιο απλός και αγαθός είναι ο απέναντι, τόσο θα του θυμώνει, όπως θυμώνουμε με τον καθαρό καθρέφτη μας όταν τον κοιτάμε και μας στέλνει πίσω, ως είδωλο, ένα τέρας". Πόσο δίκιο έχει. Και πόσο αλήθεια κρύβει η φράση: "Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να κάνουν τίποτα εξαιρετικό. Μόνο με το βλέμμα, με το χαμόγελο, με τη λάμψη που έρχεται από μέσα τους. Κάποιοι αναζητούν να πλησιάσουν τέτοια πρόσωπα, να καθρεφτιστούν, και κάποιοι τρέχουν μακριά τους, συκοφαντώντας τα, μέσα στο μυαλό τους έστω, για δικαιολογία". Εσύ λοιπόν ανήκεις στους δεύτερους. Και όχι μόνο για μένα. Για όλους. Ανήκεις στους δεύτερους και λυπάμαι πολύ για αυτό. Λυπάμαι γιατί ποτέ δεν θα καταφέρεις να είσαι ευτυχισμένος. Όχι γιατί φταίνε όλοι οι άλλοι αλλά γιατί εσύ ο ίδιος είσαι τόσο λίγος για να είσαι ευτυχισμένος. Ποτέ δεν θα μπορέσεις με ένα βλέμμα σου και ένα χαμόγελο να δώσεις λάμψη...

Αγάπησα το τίποτα που με οδήγησε στο όλα...

Όταν η ψυχή μου πιάνει πάτο,κάνει παρέα με το τίποτα. Το αγαπάω το τίποτα. Μου δίνει τη δυνατότητα να συναντήσω το ΟΛΑ και να γεμίσω ξανά. Όταν κοιτάζω κατάματα τη λέξη τίποτα,αυτή την τρισύλλαβη λέξη,μπορώ να διακρίνω τρία γράμματα. Το ολοστρόγγυλο όμικρον που το συνδέω με την οντότητα,την ολοκλήρωση. Το καλοσχηματισμένο λάμδα,που μου δείχνει τη θάλασσα. Και το ανυπέρβλητο άλφα,που είναι η αρχή,το ξεκίνημα. Τρία γράμματα που έχουν τη δύναμη να φωτίζουν μέσα σε μια κενή τρισύλλαβη λέξη. Τρία γράμματα που διεισδύουν στα μάτια μου και φτάνουν στη ψυχή μου,σαν αντιβίωση. Γλυκαίνω σιγά σιγά,φεύγει το κενό,αρχίζει αίσθημα δίψας για ζωή,για όνειρα. Άν αγάπησα το τίποτα,είναι γιατί με οδήγησε στο ΟΛΑ!

Λυπάμαι που σε γνώρισα και λυπήσου που μ' έχασες...

Δεν υπάρχει χειρότερο συναίσθημα απ’ το να βλέπεις έναν άνθρωπο, που θαύμαζες και εκτιμούσες... να αγγίζει τα όρια της ξεφτίλας... να πιάνεται απ' οποιονδήποτε και από οπουδήποτε και πάνω στον πανικό του να δημιουργεί εντυπώσεις με όλα αυτά που κατηγορούσε. Να μιλά για σένα όπως δεν θα μιλούσε ούτε ο χειρότερός σου εχθρός. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος που έκανε τα πάντα για να σε κατακτήσει και που σου συμπεριφερόταν ως την πριγκίπισσα του. Αυτός ο ίδιος άνθρωπος που τον είχες ανεβάσει τόσο ψηλά. Αυτός ο άνθρωπος έπεσε και γκρεμοτσακίστηκε στα μάτια σου… Λυπάμαι που σε γνώρισα και λυπήσου που μ' έχασες...

Hello...

Πάντα κάνω λάθος στο μέτρημα

Φίλοι παλιοί, φίλοι καινούριοι, γνωριμίες, εχθροί, έρωτες, αγάπες, λυκοφιλίες, συνεργασίες, σχέσεις, κολλήματα, μπερδέματα... Πάντα κάνω λάθος στο μέτρημα...

Δεν θέλω αναμνήσεις

Ειλικρινά...

Είναι αμάξια οι μόνοι...

Λέγεται πως "μελαγχολία είναι η αξόδευτη αγάπη..."

Αν στέρηση είναι να μην έχεις αυτό που επιθυμείς, ανικανοποίητο είναι να έχεις μεν αυτό που επιθυμείς, αλλά να μη σου προσφέρει τη γεύση που περιμένεις να σου προσφέρει. Η απόκτησή του να αποδεικνύεται απογοητευτική. Ο άνθρωπος σήμερα μαραίνεται μέσα στην εποχή του ανικανοποίητου. Και αν, όταν στερείσαι, μπορείς να ονειρεύεσαι και να προσδοκάς, μέσα στην ανικανοποίητη καθημερινότητα και τις απανωτές απογοητεύσεις - όχι από αυτά που δεν έχεις, αλλά από αυτά που έχεις - δεν ξέρεις πια τι ακριβώς να επιθυμήσεις. Από παντού ακούς χείλη πικρά να συμπεραίνουν πως δεν υπάρχει συναίσθημα, δεν υπάρχει φιλία, δεν υπάρχει εμπιστοσύνη, αξίες, φιλότιμο. Οι άνθρωποι παραπονιούνται πως δεν τους αγαπούν. Είναι εξάρτηση να περιμένεις από τους άλλους να σου χαρίσουν την αγάπη. Όσο κι αν αγαπιέσαι, το ανικανοποίητο θα επιμένει ζοφώδες στην καρδιά, αν αυτή η καρδιά δεν μπορεί ν' αγαπήσει. Γεμίζουμε μονάχα απ' την αγάπη που δίνουμε, από την πίστη που ασκούμε, απ' όσα δικά μας χαρίζουμε. Ακόμη και η ψυχή δια της απώλειάς της κερδίζεται. Είναι μοίρα ή ελεύθερη επιλογή η ικανότητά μας στο συναίσθημα; Πρέπει να είναι ελεύθερη επιλογή, γι' αυτό και η καρδιά είναι διαρκώς θυμωμένη με το μίζερο εαυτό της που την στενεύει. Κι αν είναι δύσκολο να βρίσκουμε αγάπες, είναι πολύ πιο δύσκολο να αγαπάμε. Προϋποθέτει μεταστροφή της εγωϊστικά εκπαιδευμένης προσωπικότητάς μας κάτι τέτοιο. Όσο την αρνούμαστε τη μεταμόρφωση, η επιδημία της ανίας και της κατάθλιψης εξαπλώνεται, σαν φαντάσμα στοιχειώνει τη ζωή μας.

Χρυσή αστερόσκονη

Έψαξα παντού να βρω
κάτι για να ξεχαστώ
απ’ την πλήξη μου την τόση
κάτι για να με γλυτώσει.

Ταξίδεψα ως την άκρη τ’ ουρανού
σε μέρη μόνο για το νου
και βρήκα μέσα σε κουτί
αστερόσκονη χρυσή.

Με αστερόσκονη χρυσή
τα όνειρα μου θα γεμίσω
και θα φτιάξω από την αρχή
τον κόσμο που εγώ θα ζήσω.

Με αστερόσκονη χρυσή
και μ’ ένα μαγικό ραβδί
τον πρίγκιπα μου θα πλανέψω
και κάστρα μαγικά θα πλέξω.

Και αν όλα τα’ χω κάτι μου λείπει
ο κόσμος γύρω μου ζει μες στη λύπη
γι’ αυτό και εγώ στον ουρανό
σ’ ένα σύννεφο μικρό
την αστερόσκονη θ’ αφήσω
βροχή χρυσή για ν’ αρχινήσω.

Ελεωνόρα Ζουγανέλη " Έτσι είναι φίλε μου η ζωή".wmv

Δεν ξέρω αν κάηκες εσύ ή εγώ...

Είναι η πρώτη φορά που η απογοήτευση βρίσκει ένα πρόσωπο απέναντί μου... μια μορφή συγκεκριμένη... Μέχρι τώρα, απογοήτευα εγώ τον εαυτό μου... Μέχρι τώρα, το μόνο «χταπόδι» που χτύπαγα αλύπητα ήταν η δική μου ψυχή... Σου άνοιξα μια πόρτα διάπλατα να μπεις και εσύ την έκλεισες... Και τώρα συνειδητοποιώ ότι πολύ καλά έκανες. Δυστυχώς το έκανες λίγο αργά... αλλά η ουσία είναι ότι το έκανες, άθελα σου βέβαια, γιατί πίστευες ότι κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πάντα θύματα. Μερικές φορές όμως να ξέρεις ότι τα θύματα αυτά, είναι θύματα από επιλογή τους και όχι από έλλειψη εξυπνάδας...
Σε καμία περίπτωση δεν είναι τα εγκλήματα σου που με πονάνε... Είναι ο εαυτός μου...
Δεν είσαι εσύ που με απογοήτευσες... Είναι το στοίχημα που έχασα με τον εαυτό μου...
Είδα στα μάτια σου κάτι που με έκανε ν’ανησυχήσω...
Σου άπλωσα το χέρι, και συ το κράτησες... ψεύτικα
Σου άνοιξα την ψυχή μου, και συ έπαιξες ένα κακόγουστο (πολύ μεγάλο βέβαια) θέατρο...
Και ξέρεις... μπορώ να αντέξω τα πάντα στην ζωή αυτή... εκτός από την κοροϊδία.
Αλλά εσύ τελικά είσαι πολύ τυχερός...
Είσαι στην ασυλεία της ηλιθιότητάς σου. Κρίμα!!!
Κάποια στιγμή σε είχα προειδοποιήσει.... στο παιχνίδι της ζωής μου, τους κανόνες του βάζω εγώ... και στις 3 ευκαιρίες... καίγεσαι!!!
Δεν ξέρω αν κάηκες εσύ ή εγώ...
Τα παράθυρα όμως έκλεισαν και σφράγισαν καλά...

Βάζω τα δυνατά μου...

Αν δεν φτάσεις σε αυτό το σημείο που λες ότι δεν έχει πιο κάτω (και εγώ δυστυχώς έχω φτάσει αρκετές φορές) δεν μπορείς να ανακαλύψεις τι δύναμη κρύβεις μέσα σου για να αρχίσεις το ταξίδι της ανηφόρας και πάλι... Χθες κατάλαβα ότι αυτή η δύναμη πηγάζει όχι από τους άλλους, που βρίσκονται δίπλα μου, και είναι περαστικοί από τη ζωή μου... αλλά από εμένα την ίδια... Πόσες δυσκολίες έχω αντιμετωπίσει; Πόσα άσχημα έχω ζήσει; Μόνη μου ήμουν πάντα και μόνη μου τα ξεπέρασα... Τότε μου φαινόταν βουνό... όπως και τώρα... τότε πίστευα ότι δεν θα τα καταφέρω... όπως και τώρα... Αν θυμάμαι καλά όμως είμαι ακόμη εδώ... Για να είμαι... πάει να πει ότι τα κατάφερα. Γιατί λοιπόν να μην τα καταφέρω και τώρα;

"Δεν είναι για σένα η λούφα κορίτσι μου..."

Μια ζωή θυμάμαι τον εαυτό μου να φτιάχνει στέκια και καταφύγια για την ψυχή μου. Και εκεί που είναι όλα έτοιμα κι έχω αρχίσει να βολεύομαι, εκεί που είναι τα πάντα τακτοποιημένα και κάθομαι λίγο να ξεκουραστώ, μπαίνει ο διάολος μέσα μου και μου την ανάβει.
- Τι ΄ναι τούτα δω τα σκιάχτρα; μου λέει. Δεν είναι για σένα η λούφα, κορίτσι μου. Πάλι πλαστογραφίες κάνεις;
Και βροντάω τότε ένα ασιχτίρ και τα κάνω όλα κεραμιδαριό .
Ύστερα κάθομαι σταυροπόδι και γλείφω τις πληγές μου σαν το σκυλί. Δεν πειράζει, λέω. Πάμε γι΄ άλλα.
Ένα μικρό ψαροκάικο είναι η ζωή μου. Ένα μικρό φθαρμένο ψαροκάικο που έχει σμαραγδιά φεγγάρια στο κατάρτι του κι έναν ξεφούσκωτο ήλιο αληταρά για τιμονιέρη. Ένα ψαροκάικο, δίχως ρότα.
- Πού πάμε καπετάνιο; με ρωτάει ο τιμονιέρης και μου κλείνει το μάτι.
- Όπου πάν΄ τα κύματα! λέω επίσημα εγώ .
Και τα σμαραγδιά φεγγάρια που είναι στο κατάρτι, σκάνε σαν ρόδια στην κουβέρτα.
Κι ο ξεσκούφωτος ήλιος, ο αληταράς παρατάει το τιμόνι του και χορεύει. Και η νύχτα γεμίζει χιλιάδες ήλιους, αληταράδες. Και η ψυχή μου γεμίζει νύχτες πολύχρωμες . Γεμίζει σμαραγδιά φεγγάρια και θαλασσινά πουλιά. Πού να χωρέσουν μέσα μου ολ' αυτά , πού να στριμωχτούν, π΄ ανάθεμά τα...

Τόσο λίγη για όλους...

Για ποια αυτοπεποίθηση μου λες, όταν και εσύ ο ίδιος μου αποδεικνύεις καθημερινά πόσο λίγη είμαι για να είμαι μαζί σου; Όταν εσύ ο ίδιος επιλέγεις όλα τα άλλα εκτός από εμένα... Και δε φταις εσύ, εγώ φταίω που νιώθω τόσο λίγη, που ένιωθα και θα νιώθω... Σε ένα άδειο σπίτι δεν έχεις και πολλά περιθώρια να είσαι ευτυχισμένος και να κάνεις όνειρα, γιατί οι τέσσερις τοίχοι θα σου τα γκρεμίσουν. Όπως γκρέμισαν και τα προηγούμενα. Θες, δε θες... Βράδυ Σαββάτου... βγαίνω στο μπαλκόνι. Στο διπλανό διαμέρισμα φωνές και γέλια. Βλέπουν κωμωδία στο dvd. Απέναντι κατεβασμένα παντζούρια. Έχουν βγει έξω. Πόσα πράγματα μπορείς να καταλάβεις από ένα παράθυρο; Στο δικό μου διαμέρισμα ένα κερί σιγοκαίει... Απόλυτη ησυχία, που σε σκοτώνει.Ξαφνικά το τηλέφωνο χτυπά. "Θα βγούμε;", η ερώτηση. "Θέλω να μείνω μέσα", η απάντηση. Πως να εξηγήσω ότι δεν θέλω να δω κανέναν; Ότι τελικά θέλω να μείνω μέσα και να μονομαχήσω με την μοναξιά μου, την τόσο γνώριμη... την τόσο δική μου... Εσύ φυσικά πάλι λείπεις. Γκρινιάζω θα πεις. Ναι, γκρινιάζω γιατί αν ήμουν... πολύ τελικά, ίσως δεν θα έλειπες. Θα ήσουν εδώ...

Πως αλλιώς να σου το πω;

Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, μαζί με τις σταγόνες.
Στο πρόσωπό μου να κυλάς, να πέφτεις στο λαιμό μου.
Και στης βροχής της μυρωδιές, να μπλέκεται η δικιά σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, μόλις θα σκοτεινιάζει.
Στην άχνα από το τζάμι μου, να γράφεις το όνομα σου.
Να μπαίνεις στα σεντόνια μου, να νιώθω το κορμί σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, που πιάνει εκείνη η ψύχρα.
Το πρόσωπό μου να κρατάς, και με τα δυο σου χέρια.
Να μην κοιτάζω τη βροχή, να βλέπω μόνο εσένα.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, όταν διψά το χώμα.
Κι όπως ρουφάει τη βροχή, να πίνω τα φιλιά σου.
Να είσαι εσύ ο κόσμος μου, εσύ κι η αγκαλιά σου.
Όταν βρέχει να ‘ρχεσαι, που κρύβονται τα πάντα.
Να νιώθω την ανάσα σου, στ' αυτί μου να αχναίνει.
Και να κρατάς το χέρι μου, μέχρι που ξημερώνει.

Θα πολεμήσω για την ευτυχία...

Πάλι λείπεις, όχι για πολύ... αλλά λείπεις. Δεν είσαι εδώ και όμως νιώθω τόσο έντονη την παρουσία σου... Έστω κι αν δε σε δω, έστω κι αν δε σ’ αγγίξω... έχω κάτι να σκέφτομαι... Το πρώτο ξημέρωμα στην αγκαλιά σου, που τόσο το φοβόμουν... αλλά τελικά το χάρηκα... Το άγγιγμά σου... που ακόμη το νιώθω... τη φωνή και το χαμόγελό σου. Να ξερες πόσο πολύ ευτυχισμένη με κάνεις, όταν χαμογελάς. Νόμιζα ότι είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει στη ζωή μου κάποιος που θα με κάνει να χαμογελάω... Πόσο λάθος έκανα! Είναι πολύ πιο σημαντικό να κάνεις τους άλλους να χαμογελούν. Αυτό είναι ευτυχία για μένα... Για σένα δεν ξέρω. "Δεν θα είμαι ποτέ ευτυχισμένος" μου είπες χθες. "Μην προσπαθείς δεν θα καταφέρεις τίποτα" απάντησες όταν σου είπα ότι θέλω να σε κάνω ευτυχισμένο. Εγώ τι να σου απαντήσω τώρα; Δεν ξέρω... Θα προσπαθήσω πάντως... δεν θα το βάλω κάτω τόσο εύκολα... Θέλω τόσο πολύ να πολεμήσω για την ευτυχία σου... Και αν δεν τα καταφέρω... το μόνο που θα μου απομένει είναι να εξαφανιστώ... Να σε αφήσω ήσυχο... να τη βρεις κάπου αλλού. Γιατί σίγουρα υπάρχει!!! Δεν αξίζεις κάτι λιγότερο από μια πολύ ευτυχισμένη ζωή...

Ίσως κάποτε το καταλάβεις...

Είναι κάτι στιγμές...
που απλά...
χρειάζομαι μια αγκαλιά...
να με χωρέσει ολόκληρη...
με ό,τι κουβαλώ μέσα μου...
να με κρατήσει σφιχτά και ολοκληρωτικά...
παρά τα όσα...
να με νιώσει και να με τυλίξει...
έστω και για λίγες στιγμές να πάψω να φοβάμαι...
για μια νύχτα μόνο...
εκείνος να μείνει άγρυπνος στη θέση του...
κι εγώ να θυμηθώ πως είναι να ονειρεύεσαι...
χωρίς διακοπές από νυχτερινές σκιές...
από αυτές που με επισκέπτονται σχεδόν κάθε βράδυ…
Είναι κάτι στιγμές που δεν θέλω άλλο να φροντίσω...
μονάχα να με φροντίσουν... έστω για μια νύχτα...

Και απόψε για αυτό θέλω να χαθώ στη ζεστή αγκαλιά σου...
να ξαπλώσω πλάι σου και να νιώσω το χέρι σου...
να με κρατάς ακόμα και στον ύπνο σου...
να νιώθω την ανάσα σου πάνω μου… το χάδι σου...
να σε χαζεύω όπως θα κοιμάσαι...
και να σου δώσω ένα φιλί στη μύτη...

Ειλικρινά αλλιώτικα ξημερώνει η μέρα μέσα στην αγκαλιά σου ...
Ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, ένα χάδι...
Τόσο σημαντική η αφή σου...
Ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές τις λιγότερο ερωτικές,
όταν απλά ακουμπώ το κεφάλι μου στο στέρνο σου
για να χαζέψουμε μαζί τηλεόραση... πόσο όμορφα νιώθω! Και δεν ξέρω τελικά αν νιώθω πιο όμορφα τότε… Δεν μπορώ να το ξεχωρίσω…

Και χθες το βράδυ είχα ανάγκη να σε αγγίξω
και να με αγγίξεις, χωρίς κάτι περισσότερο! Μόνο αυτό…

Τι είναι το μαζί;

Μαζί είναι να κοιμάμαι στην αγκαλιά σου... και όταν κουράζεσαι, να γυρνάς πλευρό και να κολλάς πάνω μου για να νιώθεις ότι είμαι εκεί... Μαζί είναι να ξυπνάω το πρωί από την ανάσα σου στο λαιμό μου... να ανοίγω τα μάτια και ν' αντικρίζω το πρόσωπο σου...
να σου φτιάχνω και να μου φτιάχνεις τον καφέ, να λέμε χαζά, να γελάμε και να ανυπομονούμε να ξαναμπούμε στο σπίτι μας το απόγευμα μετά τη δουλειά, πριν καν να έχουμε φύγει για το γραφείο το πρωί...
Μαζί είναι να βάζω το κλειδί στην κλειδαριά, και να ξέρω πως μπαίνοντας θα αντικρύσω το χαμογελαστό σου πρόσωπο κι εσύ το δικό μου...
Μαζί είναι να γυρίζω πρώτη στο σπίτι και να αφουγκράζομαι τον ήχο του αυτοκινήτου, τα βήματά σου, το κλειδί στην πόρτα - και τότε μόνο να φωτίζεται το πρόσωπο μου...
Μαζί είναι να γυρίζεις πρώτος στο σπίτι και να μου ανοίγεις με χαρά την πόρτα, γιατί αφουγκραζόσουν πότε θα έρθω...
Μαζί είναι να κουρνιάζω στην αγκαλιά σου... και εσύ στη δική μου...
Μαζί είναι να γεμίζεις νερά το μπάνιο, να σε μαλώνω και να γελάμε...
Μαζί είναι να καίω το φαγητό και εσύ να λες "δεν πειράζει"...
Μαζί είναι να σκεφτόμαστε τα ίδια πράγματα και να τα λέμε ταυτόχρονα...
Μαζί είναι να με κοιτάς στα μάτια και να βλέπεις τα πάντα...
Μαζί είναι να... αργώ στα ραντεβού μας και εσύ αντί να δυσανασχετείς... να με περιμένεις με μεγαλύτερη λαχτάρα...
Μαζί είναι να νιώθουμε ένα σώμα, μια ψυχή, μια καρδιά, ένας άνθρωπος...
Μαζί είναι τα δύο που συμπληρώνονται, και είναι πια Ένα..
Μαζί είναι εσύ κι εγώ, εγώ κι εσύ...
Μαζί είναι η ευτυχία, η χαρά κι ο Έρωτας...
Μαζί, γιατί δεν αντέχεται η μοναξιά…

AN...

♥
“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.
Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι‘ αυτό που αξίζουν, αλλά γι‘ αυτό που σημαίνουν.
Θα κοιμόμουν λίγο...
θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως.
Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν,
θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν.
Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!
Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά,
θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.
Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος.
Θα ζωγράφιζα μ‘ ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη.
Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ‘ αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους…
Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή…
Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ
. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.
Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται!
Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει.
Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη.
Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους…
Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά.
Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.
Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί
. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας,
αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ‘ αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.
Να λες πάντα αυτό που νιώθεις
και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι.

Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ‘ έβλεπα να κοιμάσαι,
θα σ‘ αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ‘ έβλεπα να βγαίνεις απ‘ την πόρτα,
θα σ‘ αγκάλιαζα και θα σου ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα.
Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου,
θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά.
Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ‘ έβλεπα,
θα έλεγα “σ‘ αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.
Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μάς δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ‘θελα να σου πω πόσο σ‘ αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.
Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος.
Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς.
Γι‘ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάντο σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ,
θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο
για ένα χαμόγελο,
μια αγκαλιά,
ένα φιλί
και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία.
Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου,
πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι,
αγάπα τους και φέρσου τους καλά,
βρες χρόνο για να τους πεις:
“συγνώμη“,
“συγχώρεσέ με“,
“σε παρακαλώ“,
“ευχαριστώ”
κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.

Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις.
Ζήτα απ‘ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις.
Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.
Στείλε αυτό το μήνυμα σε όποιους θέλεις.
Αν δεν το κάνεις σήμερα, αύριο θα είναι όπως και χθες.
Κι αν δεν το κάνεις ποτέ, δεν πειράζει.
Ξεκίνα να κάνεις πράξη τα όνειρά σου..»