Τόσο λίγη για όλους...

Για ποια αυτοπεποίθηση μου λες, όταν και εσύ ο ίδιος μου αποδεικνύεις καθημερινά πόσο λίγη είμαι για να είμαι μαζί σου; Όταν εσύ ο ίδιος επιλέγεις όλα τα άλλα εκτός από εμένα... Και δε φταις εσύ, εγώ φταίω που νιώθω τόσο λίγη, που ένιωθα και θα νιώθω... Σε ένα άδειο σπίτι δεν έχεις και πολλά περιθώρια να είσαι ευτυχισμένος και να κάνεις όνειρα, γιατί οι τέσσερις τοίχοι θα σου τα γκρεμίσουν. Όπως γκρέμισαν και τα προηγούμενα. Θες, δε θες... Βράδυ Σαββάτου... βγαίνω στο μπαλκόνι. Στο διπλανό διαμέρισμα φωνές και γέλια. Βλέπουν κωμωδία στο dvd. Απέναντι κατεβασμένα παντζούρια. Έχουν βγει έξω. Πόσα πράγματα μπορείς να καταλάβεις από ένα παράθυρο; Στο δικό μου διαμέρισμα ένα κερί σιγοκαίει... Απόλυτη ησυχία, που σε σκοτώνει.Ξαφνικά το τηλέφωνο χτυπά. "Θα βγούμε;", η ερώτηση. "Θέλω να μείνω μέσα", η απάντηση. Πως να εξηγήσω ότι δεν θέλω να δω κανέναν; Ότι τελικά θέλω να μείνω μέσα και να μονομαχήσω με την μοναξιά μου, την τόσο γνώριμη... την τόσο δική μου... Εσύ φυσικά πάλι λείπεις. Γκρινιάζω θα πεις. Ναι, γκρινιάζω γιατί αν ήμουν... πολύ τελικά, ίσως δεν θα έλειπες. Θα ήσουν εδώ...