Τα Χριστούγεννα που δεν... θα γιορτάσω

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου… οι γιορτές δεν μου άρεσαν. Ακόμη και παιδί… Πάντα είχαν αυτό το κάτι που με έκανε να μελαγχολώ… Αυτές τις ημέρες νιώθω περίεργα… Γυρίζω πίσω στις στιγμές που έφυγαν ανεπιστρεπτί και ταξιδεύω στο χωρόχρονο χωρίς σάρκα, μονάχα με ψυχή. Θυμάμαι μέρες γεμάτες χαρά, ικανοποίηση, κούραση, πόνο, απογοήτευση… Γεμάτες με ανθρώπους που με αγαπούν, ανθρώπους που με έκαναν να γελάω με τις ώρες, ανθρώπους που με πλήγωσαν, ανθρώπους που με ποδοπάτησαν, ανθρώπους που με απογοήτευσαν… Τα ζυγίζω όλα. Τα μετρώ και τα ξαναμετρώ και το κοντάρι της ζυγαριάς γέρνει επικίνδυνα…

Είναι αυτές οι ημέρες που θέλεις να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν πίσω πότε… Κάποιες στιγμές νιώθω τόσο αδύναμη για όλα… Υπήρξαν στιγμές που λύγισα σε αυτές τις 365 περίπου μέρες που πέρασαν… Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα τον εαυτό μου ένα με το κρεβάτι μου, γιατί ήταν το μόνο ανάμεσα σε άψυχα και έμψυχα που μπορούσε να ακούσει τη σιωπή μου, να ρουφήξει το δάκρυ μου και να αφουγκραστεί την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Και τότε σκέφτεσαι πως εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που σε αγαπούν… Τελικά είναι πολύ σημαντικό "να λάμπει μέσα σου εκείνο που αγνοείς... μα ωστόσο (να) λάμπει".

Εγώ το δικό μου το βούλιαξα...

Δε σου κρατάω κακία. Παράπονο μόνο...

Να ήξερες πόσες νύχτες προσπαθούσα με τη σκέψη μου να επικοινωνήσω μαζί σου...

Να σου στείλω ένα μήνυμα... Κι εσύ δεν άκουγες...

Ξέρεις, ο πονεμένος αποζητά τον ίσκιο ενός ανθρώπου,

για να καθήσει από κάτω, να κουρνιάσει και να κλάψει με την ησυχία του.

Ο πόνος θέλει μια σκέψη.

Ένα καταφύγιο για να καταλαγιάσει. Όταν δεν υπάρχει τίποτα, ο πόνος γίνεται πιο σκληρός. Πιο κοφτερός. Σε παίρνει το κατόπι κι όπου σε βρει σε μαχαιρώνει,

ώσπου να σε ρημάξει...

Μόνο οι πολύ δυνατοί, οι πολύ οχυρωμένοι τα βγάζουν πέρα.

Κι εγώ δεν ήμουν ποτέ τόσο δυνατή.

Και καθόλου οχυρωμένη.

Εσύ ήσουν πάντα ένας καλός καραβοκύρης.

Είχες πυξίδα...

Κρατούσες την ρότα σου σταθερή..

Άραξες το σκάφος σου σε απάνεμο λιμάνι..

Εγώ το δικό μου το βούλιαξα...

Ναυάγησα...

Ήρθα εδώ γιατί με πέταξαν τα κύματα...

Ταξίδευα σ' ένα άγνωστο πέλαγος κι είχα τ' αυτιά μου ανοιχτά μόνο για τις σειρήνες..

Όπου μου 'λεγαν πήγαινα...

Σε θέλω εδώ...

Ξέρεις γιατί σ'αγαπάω; Για όλα εκείνα που ταιριάζουμε και για όλα αυτά που είμαστε διαφορετικοί... Για την ειλικρίνεια των λέξεών σου, που πολλές φορές η αλήθεια είναι ότι με πληγώνουν, τη σιωπή του χαμόγελού σου, το βλέμμα σου... Για το χιούμορ και την αποφασιστικότητά σου...

Και ταυτόχρονα σε θαυμάζω... για όλα αυτά που είσαι και για όλα αυτά που δεν είμαι εγώ...

Νιώθω τόσα πολλά... Πλημμυρίζομαι από σιωπές γιατί οι λέξεις δεν μπορούν να σε πλησιάσουν με... θάρρος.

Δεν θέλω να χαθείς από τη ζωή μου. Και... όταν αυτό γίνει θα ήθελα να ξέρεις ότι θα είναι σαν να είμαι δίπλα σου. Θα στέκομαι δίπλα σου. Διακριτικά. Από απόσταση. Αλλά θα 'μαι δίπλα σου. Δεν θα αλλάξει αυτό. Θα είμαι εκεί. Έστω κι αν δεν το βλέπεις. Θα ενδιαφέρομαι για ό,τι σε αφορά. Ακόμα κι αν φαινομενικά φύγω, δεν θα φύγω ποτέ στην πραγματικότητα.

Η λογική κάνει λάθη... όταν τη συμβουλεύεσαι. Η καρδιά όμως δεν κάνει. 

Εδώ θα είμαι. Κοντά.