...μόνο στα όνειρά μου

Έκλεισα τα μάτια μου και σε είδα να με αγκαλιάζεις...

Ένιωσα το φιλί σου και η καρδιά μου χτύπησε δυνατά...

Σε ένιωσα δίπλα μου... να απλώνεις το χέρι σου γύρω μου για να με ζεστάνεις...

Κι ένας γλυκός ύπνος με πήρε...

Και ήρθες και στα όνειρά μου...

Για να μην μ'αφήσεις μόνη μου λεπτό...

Αυτός ο έρωτας δεν έχει όρια

Δεν ήσουνα εσύ η αιτία για το μαρτύριό μου, εσύ ήσουνα μονάχα η αφορμή του. Όλα μέσα μας γίνονται και ζητιανεύουν εδώ και εκεί εξόδους όταν δεν αντέχουν άλλο την κλεισούρα τους. Κι ο έρωτας μου μέσα μου ήτανε πολύς, μαύρος, πηχτός, λάβα υπόγειων στρωμάτων, έβραζε και με φλόγιζε από πριν σε συναντήσω. Κι όταν σε βρήκα σ’ άρπαξα, έπεσα πάνω σου απαιτώντας να με γλιτώσεις από τις φλόγες μου...

Μια από τα ίδια...

Γιατί εσύ να είσαι ο διαφορετικός; Δεν υπάρχει λόγος. Με έπεισες όμως ότι είσαι και φυσικά σε πίστεψα. Δεν περίμενα όμως σε καμία περίπτωση να φερθείς τόσο δειλά... Δεν μπήκες καν στον κόπο να σηκώσεις το τηλέφωνό σου και να μου πεις το αυτονόητο. Αυτό που ήξερα κατά βάθος αλλά ήθελα και να το ακούσω. Να φερθείς αντρίκια και να μη με αφήσεις να ζω τόσες μέρες μέσα σε αυτή την.. αγωνία... Με απογοήτευσες. Σε είχα τόσο ψηλά και με μια κίνησή σου έπεσες στα μάτια μου... Αλλά γιατί κατηγορώ εσένα; Εμένα έπρεπε να κατηγορήσω που σε άφησα να με παραμυθιάσεις... που σε άφησα να μπεις στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στο σώμα μου... Πως άφησα τον εαυτό μου τόσο ελεύθερο; Θυμάσαι που μου έλεγες γιατί δεν αφήνομαι; Για αυτό το λόγο. Φοβόμουν και οι φόβοι μου αποδείχθηκαν πραγματικοί. Φοβόμουν πως στο τέλος θα πληγωθώ. "Δεν θέλω να με πληγώσεις", μου είχες ζητήσει... Τι ειρωνεία! Το έκανες εσύ, χωρίς να με σκεφτείς ούτε λεπτό. Γιατί μου φέρθηκες έτσι; Δεν υπήρχε λόγος. Σου είχα δείξει πως θα είμαι... εκεί χωρίς να διεκδικώ, ζητώ, απαιτώ...

Φεύγω...

Η ελευθερία μου είναι πάνω από όλα. Τόσα χρόνια είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Κάποιοι προσπάθησαν να με βάλουν σε ένα "κλουβί", να αλλάξω και να γίνω αρεστή. Αργά μάλλον το κατάλαβαν ότι σε όποιο "κλουβί" και αν με βάλεις, θα βγω και θα φύγω. Μπορεί στην πραγματικότητα να μένω πίσω με την ψυχή μου και το μυαλό μου αλλά ως φυσική παρουσία αποχωρώ με βήμα γοργό. Δεν μου αρέσει να μου λένε οι άλλοι τι να κάνω. Επαναστατώ. Από μικρή έκρυβα ένα μικρό επαναστάτη μέσα μου. Δεν ήθελα να κάνω ό,τι ήθελε η μαμά μου, η δασκάλα μου στο σχολείο, η κολλητή μου... Πάντα έκανα το αντίθετο, ακόμη και αν δεν το ήθελα... Πάντα έκανα το αντίθετο και πάντα το κάνω... ή σχεδόν πάντα. Γιατί μαζί σου μόνο το... αντίθετο δεν κάνω. Ο έρωτας λένε ότι σε κάνει να μοιάζεις με πλαστελίνη. Δίκιο έχουν. Όταν ερωτεύεσαι, όλα είναι διαφορετικά. Και εσύ το ξέρεις. Σε έχω... σχεδόν ερωτευτεί. Ναι, το παραδέχομαι. Νιώθω κάτι σαν... έρωτα... Σίγουρη δεν είμαι... και αυτό οφείλεται σε σένα και μόνο. Θυμάσαι τι μου είπες; Αν ποτέ σε ερωτευτώ, θα κάνεις τα πάντα για να καλλιεργείς αυτό το συναίσθημα... Εσύ μάλλον, χωρίς φυσικά να φταις, κάνεις το αντίθετο, που τελικά ίσως είναι και το σωστό για μένα. Πρώτη φορά πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, στο θέλω και το πρέπει... και δεν ξέρω ποια θα είναι η επιλογή μου. Αυτό που θέλω ή αυτό που πρέπει; Σε άλλες περιπτώσεις θα επαναστατούσα και θα έκανα φυσικά αυτό που θέλω πολύ... Τώρα η επιλογή δεν έχει σχέση με επαναστάσεις... έχει σχέση με με το σωστό, που ήθελα πάντα να υπηρετώ. Δεν ξέρω αν θα το επιλέξω... αλλά... αυτό θα ήθελα να είναι η επιλογή μου για να μπορώ να προχωρήσω μπροστά χωρίς τύψεις... Δεν θέλω να φύγω από σένα... αλλά θα το κάνω... μήπως τελικά και αυτό είναι μια μικρή επανάσταση στα θέλω μου; Δεν θέλω να μη σε σκέφτομαι, δεν θέλω να μη σε ξανααγγίξω, δεν θέλω να μη με ξαναπάρεις αγκαλιά,να μη ξαναακούσω τη φωνή σου... δεν θέλω... Θέλω όμως να είσαι σίγουρος ότι ακόμη και τώρα που φεύγω... ένα κομμάτι σου θα το έχω πάντα μαζί μου... μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία... σημασία έχει που φεύγω... να προσέχεις τον εαυτό σου και να σταματήσεις να καπνίζεις τόσο πολύ...