Τα Χριστούγεννα που δεν... θα γιορτάσω

Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου… οι γιορτές δεν μου άρεσαν. Ακόμη και παιδί… Πάντα είχαν αυτό το κάτι που με έκανε να μελαγχολώ… Αυτές τις ημέρες νιώθω περίεργα… Γυρίζω πίσω στις στιγμές που έφυγαν ανεπιστρεπτί και ταξιδεύω στο χωρόχρονο χωρίς σάρκα, μονάχα με ψυχή. Θυμάμαι μέρες γεμάτες χαρά, ικανοποίηση, κούραση, πόνο, απογοήτευση… Γεμάτες με ανθρώπους που με αγαπούν, ανθρώπους που με έκαναν να γελάω με τις ώρες, ανθρώπους που με πλήγωσαν, ανθρώπους που με ποδοπάτησαν, ανθρώπους που με απογοήτευσαν… Τα ζυγίζω όλα. Τα μετρώ και τα ξαναμετρώ και το κοντάρι της ζυγαριάς γέρνει επικίνδυνα…

Είναι αυτές οι ημέρες που θέλεις να φύγουν και να μην ξαναγυρίσουν πίσω πότε… Κάποιες στιγμές νιώθω τόσο αδύναμη για όλα… Υπήρξαν στιγμές που λύγισα σε αυτές τις 365 περίπου μέρες που πέρασαν… Υπήρξαν στιγμές που ένιωθα τον εαυτό μου ένα με το κρεβάτι μου, γιατί ήταν το μόνο ανάμεσα σε άψυχα και έμψυχα που μπορούσε να ακούσει τη σιωπή μου, να ρουφήξει το δάκρυ μου και να αφουγκραστεί την καρδιά μου να χτυπά δυνατά. Και τότε σκέφτεσαι πως εκεί έξω υπάρχουν κάποιοι που σε αγαπούν… Τελικά είναι πολύ σημαντικό "να λάμπει μέσα σου εκείνο που αγνοείς... μα ωστόσο (να) λάμπει".