Ευτυχία...

Να πέφτεις για ύπνο και να αγκαλιάζεις φρεσκοπλυμένα μυρωδάτα σεντόνια, να σε σκεπάζει κάποιος μέσα στη νύχτα… Να ξυπνάς το πρωί δίπλα του… να τον αγγίζεις… να τον μυρίζεις και να σου ψιθυρίζει σ’ αγαπώ… Να μοσχοβολάει το σπίτι φρεσκοψημένο κέικ, να αγγίζεις μια ζεστή κούπα καφέ, όταν έξω χιονίζει. Να νιώθεις το νερό να πέφτει με δύναμη πάνω στο πρόσωπο σου και να μη φοβάσαι…
Να νιώθεις τον ήλιο, καθώς ξεπηδά μέσα από τις φυλλωσιές των δέντρων. Να κόβεις ένα φρούτο από την αυλή, να μοσχοβολάει ο τόπος λεβάντα και βασιλικό, να ακούς τα πουλιά ελεύθερα να πετούν στον ουρανό και να φαντάζεσαι πως τα σύννεφα γίνονται δράκοι και πριγκίπισσες. Να νιώθεις το απαλό άγγιγμα μιας πεταλούδας πάνω στο χέρι σου και να πιστεύεις πως εξαιτίας της όλα θα πάνε καλά. Να ακούς το γέλιο ενός μικρού παιδιού, να σε κοιτά και να χαμογελά.
Να νιώθεις στα χείλη σου την αλμύρα της θάλασσας και το νοτιά να σου στεγνώνει τα μαλλιά. Να αιωρείσαι στο νερό και να μη βουλιάζεις από τις σκέψεις σου... απλά να νιώθεις ελεύθερος. Να παίζεις με τα κύματα και να κάνεις πράγματα που δεν ταιριάζουν στην ηλικία σου. Να χώνεις τα πόδια σου στην άμμο και να γίνεσαι ένα με τη γη που σε γέννησε. Να μαζεύεις βότσαλα και κοχύλια και να σκέφτεσαι με τις ώρες ποιο είναι πιο όμορφο.
Να είσαι στο χείλος του γκρεμού και να νιώθεις κυρίαρχος του κόσμου και νικητής. Να ανοίγεις τα χέρια και να αγκαλιάζεις τον ορίζοντα και εκεί ψηλά καθώς νυχτώνει, εσύ να μετράς τα αστέρια και να πιστεύεις πως αν πέσει ένα, τα όνειρα σου θα γίνουν πραγματικότητα… και να τα ζεις όλα αυτά, ακόμα κι αν δεν έχεις το φως σου, για να τα δεις.
Στιγμές είναι η ευτυχία… μικρές στιγμές…

Κατεβαίνοντας τη σκάλα... τρέχοντας

Είναι κάτι μέρες, σαν και τη σημερινή, που ξυπνάς και αισθάνεσαι πολύ άσχημη, πολύ χοντρή, πολύ αποτυχημένη, πολύ κοντή, πολύ ανέραστη, πολύ μαλάκας! Έτσι ξύπνησα και εγώ σήμερα... Από την ώρα που εγκατέλειψα το κρεβάτι μου, αισθανόμουν έτσι... Δεν ξέρω που οφείλεται αυτή η κρίση χαμηλοαυτοεκτίμησης αλλά με πιάνει συχνά! Και αυτό είναι το χειρότερο... Τι και αν ορισμένοι φίλοι συνεχώς μου τη λένε; Εγώ εκεί... Αν είχε πιο κάτω, είμαι σίγουρη ότι θα κατέβαινα. Θα κατέβαινα μάλιστα αυτή τη σκάλα τρέχοντας, με το φόβο ακόμη και να παραπατήσω... αλλά και πάλι θα σηκωνόμουν και θα έτρεχα προς τα κάτω! Έτσι είμαι... Αυτοκαταστροφική πολλές φορές... Αλλά δεν ξέρω πως να αλλάξω... Μη με μαλώνεις λοιπόν... Τις συμβουλές για όλους τους άλλους τις έχω στο τσεπάκι αλλά όταν έρθει η σειρά μου... εκεί τα κάνω θάλασσα... Συνήθως στις "μάχες" με τον εαυτό μου είμαι η χαμένη... Όχι ότι θα μπορούσε να γίνει και αλλιώς...

Ήθελα να σε ερωτευτώ αλλά... δεν μου έβγαινε

Τελικά θα το ήθελα πολύ να σε είχα ερωτευτεί... όμως δεν το έκανα... Γοητεύτηκα από το ενδιαφέρον σου, κολακεύτηκα και είπα να μας δώσω μια ευκαιρία αφού επέμενες τόσο πολύ! Άλλωστε μόλις είχα βγει από μια σχέση αρκετά επώδυνη και ήθελα να χαλαρώσω... Φάνταζες ιδανικός... δεν είσαι ο άνδρας που μαζί του θα ζούσα τον τρελό έρωτα και τα συνακόλουθά του και αυτό με ηρεμούσε... Ήθελα απλά να χαλαρώσω, να ηρεμήσω, να ξεχαστώ. Δεν ήμουν ειλικρινής μαζί σου. Σου είχα πει ψέματα από την πρώτη στιγμή. Ένιωθα ήρεμα, αλλά μέχρι εκεί. Σε έβλεπα ως φίλο, τίποτα παραπάνω... Το είχες καταλάβει και συνεχώς με ρωτούσες τι ένιωθα για σένα. Συνεχώς ρωτούσες για να πάρεις την απάντηση ότι ήμουν ερωτευμένη μαζί σου. Ψέματα. Και δεν λυπάμαι που έλεγα ψέματα σε σένα, περισσότερο λυπάμαι που κορόιδευα τον εαυτό μου. Στο έλεγα συνέχεια... μήπως και κάποια στιγμή το ένιωθα και στην πραγματικότητα... Το ήξερες... το έβλεπα στα μάτια σου ότι το ήξερες. Για το λόγο αυτό άλλωστε πιστεύω πως σταμάτησες να με ρωτάς... Από εκεί άρχισαν όλα τα υπόλοιπα... Από την ανάγκη μου να ερωτευτώ τον οποιοδήποτε και από την ανάγκη σου να κερδίσεις όλα αυτά που δεν μπορούσες... να κερδίσεις. "Είσαι αγέρας και δεν μπορώ να σε φτάσω" μου είχες πει εκείνο το βράδυ στην παραλία... Στο είχα πει από την πρώτη ημέρα ότι δεν μπαίνω σε καλούπια και αν ποτέ θα μπω, θα το κάνω γιατί το θέλω εγώ... όχι εσύ και οι ανάγκες σου! "Δεν σε καταλαβαίνω" ήταν η απάντηση σου όταν σου ζήτησα να μιλήσεις για μένα... Πως να με καταλάβεις όταν μαζί σου ήμουν τόσο ψεύτικη... τόσο αλλιώτικη από μένα... Ακόμη και εγώ η ίδια είχα τρομάξει με τον ψεύτικο εαυτό μου. Τρόμαξα τόσο πολύ που αποφάσισα να φύγω... αν έμενα λίγο παραπάνω θα με καταβρόχθιζε το ψεύτικο... Ακόμη πληρώνω το λάθος μου... δεν έπρεπε ποτέ να σου πω ότι σε ερωτεύτηκα... ειλικρινά προσπάθησα αλλά δεν μου έβγαινε... κολακεύτηκα αλλά μέχρι εκεί... και στο τέλος ο εγωισμός μου νίκησε τα πάντα... πόσο δίκιο έχουν αυτοί που λένε ότι ο πληγωμένος εγωισμός είναι χειρότερος και από έναν μεγάλο έρωτα... έτσι είναι...

Σε νοιάζομαι...

Είναι αυτό το συναίσθημα που σε κατακλύζει όταν ο έρωτας έχει τελειώσει. Είναι αυτό το συναίσθημα που δεν ξέρεις πώς να το προσδιορίσεις… Σε σκέφτομαι, σε νοιάζομαι, σε ποθώ…Δεν σ’ αγαπάω όπως εσύ… απλά θέλω να είσαι καλά και να χαμογελάς. Έχεις γίνει ένα κομμάτι της ζωής μου… Είναι φορές που σκέφτομαι διάφορα, αναπολώ στιγμές, κάνω τον απολογισμό μου, αναρωτιέμαι… Όπως και να ‘χει όμως μη ξεχνάς πως... «σε Νοιάζομαι…».

Για κάθε λύπη σου, η ζωή να σου χαρίζει αμέτρητες ευτυχίες

...κρεμασμένη στο πουθενά. Με το χάος από κάτω και την άβυσσο γύρω μου. Κι απλές κινήσεις που σε βοηθούν να επιβιώνεις γίνονται τόσο δύσκολες. Υπάρχω και αναρωτιέμαι... : «Πως ανασαίνεις;». Κι απλά κοιτάζω το ρολόι και βεβαιώνω πως με κάποιο μαγικό τρόπο το κατάφερα. Σηκώνομαι από μια απότομη προσγείωση από το πουθενά. Έσκασα με την πλάτη, και ξάφνου αγωνιώ να πάρω την πρώτη ανάσα. Ο πανικός όμως κάνει κι αυτή την κίνηση ανέφικτη... Δεν είναι το παράπονο που σε πιάνει όταν σε διώχνουν... Δεν είναι η αγκαλιά που δεν άνοιξε για να σε παρηγορήσει... Δεν είναι τα δάκρυα που τρέχουν και δεν υπάρχει κάποιος για να τα στεγνώσει... Είναι το δώρο που μου πρόσφεραν χωρίς να γιορτάζω. Είναι το βουνό που βλέπω και δεν έχει δένδρα, δεν έχει λουλούδια, δεν ξημερώνει καν εκεί. Κι όμως, πρέπει να το περάσω. Ξανά. Είναι ο θυμός που φαρμακώνει την ψυχή μου. Θυμός που στρέφω ξανά σε εμένα. Χαρά μου; Όπου κι αν πας , μόνο χαρές να βρίσκεις. Για κάθε λύπη σου, η ζωή να σου χαρίζει αμέτρητες ευτυχίες. Γιατί έτσι σου πρέπει... Ακόμα κι αν αυτό απαιτεί να μην υπάρχω στη ζωή σου εγώ...

...το βόλεμα

Με ρωτάς συνεχώς τι νιώθω... Στην αρχή δεν ήξερα τι να σου απαντήσω. Στη συνέχεια αποφάσισα να σου πω αυτό που ήθελες να ακούσεις. Ότι σε ερωτεύτηκα. Θέλεις να ακούς ότι είσαι ο μοναδικός άνδρας στη ζωή μου, ο μοναδικός που με έκανε να αισθανθώ έτσι. Το θέλεις πολύ και εγώ δεν θέλω να σου χαλάσω το χατήρι. Μου αρέσει όταν σε βλέπω να χαμογελάς. Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι σε καμία περίπτωση δεν θα συμβιβαστώ με τα λίγα, αλλά εσύ δυστυχώς δεν μπορείς να μου δώσεις και πολλά. Λίγα έχεις και λίγα θα δώσεις... Στη φάση αυτή της ζωής μου, αρκούμαι στα λίγα... γιατί τα περισσότερα ίσως μου δημιουργήσουν προβλήματα... Λάθος μου αλλά... στη φάση αυτή δεν χωράνε επαναστάσεις... Μένω λοιπόν χωρίς να διεκδικώ, απαιτώ και επαιτώ... Βολεύτηκα μάλιστα. Και από όσο φαίνεται βολεύτηκες και εσύ... Δεν είναι ότι δεν έχω συναισθήματα. Νιώθω... αλλά δεν ξέρω τι... Μη με ρωτάς λοιπόν... Άσε με να στα δείξω...

...μόνο στα όνειρά μου

Έκλεισα τα μάτια μου και σε είδα να με αγκαλιάζεις...

Ένιωσα το φιλί σου και η καρδιά μου χτύπησε δυνατά...

Σε ένιωσα δίπλα μου... να απλώνεις το χέρι σου γύρω μου για να με ζεστάνεις...

Κι ένας γλυκός ύπνος με πήρε...

Και ήρθες και στα όνειρά μου...

Για να μην μ'αφήσεις μόνη μου λεπτό...

Αυτός ο έρωτας δεν έχει όρια

Δεν ήσουνα εσύ η αιτία για το μαρτύριό μου, εσύ ήσουνα μονάχα η αφορμή του. Όλα μέσα μας γίνονται και ζητιανεύουν εδώ και εκεί εξόδους όταν δεν αντέχουν άλλο την κλεισούρα τους. Κι ο έρωτας μου μέσα μου ήτανε πολύς, μαύρος, πηχτός, λάβα υπόγειων στρωμάτων, έβραζε και με φλόγιζε από πριν σε συναντήσω. Κι όταν σε βρήκα σ’ άρπαξα, έπεσα πάνω σου απαιτώντας να με γλιτώσεις από τις φλόγες μου...

Μια από τα ίδια...

Γιατί εσύ να είσαι ο διαφορετικός; Δεν υπάρχει λόγος. Με έπεισες όμως ότι είσαι και φυσικά σε πίστεψα. Δεν περίμενα όμως σε καμία περίπτωση να φερθείς τόσο δειλά... Δεν μπήκες καν στον κόπο να σηκώσεις το τηλέφωνό σου και να μου πεις το αυτονόητο. Αυτό που ήξερα κατά βάθος αλλά ήθελα και να το ακούσω. Να φερθείς αντρίκια και να μη με αφήσεις να ζω τόσες μέρες μέσα σε αυτή την.. αγωνία... Με απογοήτευσες. Σε είχα τόσο ψηλά και με μια κίνησή σου έπεσες στα μάτια μου... Αλλά γιατί κατηγορώ εσένα; Εμένα έπρεπε να κατηγορήσω που σε άφησα να με παραμυθιάσεις... που σε άφησα να μπεις στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στο σώμα μου... Πως άφησα τον εαυτό μου τόσο ελεύθερο; Θυμάσαι που μου έλεγες γιατί δεν αφήνομαι; Για αυτό το λόγο. Φοβόμουν και οι φόβοι μου αποδείχθηκαν πραγματικοί. Φοβόμουν πως στο τέλος θα πληγωθώ. "Δεν θέλω να με πληγώσεις", μου είχες ζητήσει... Τι ειρωνεία! Το έκανες εσύ, χωρίς να με σκεφτείς ούτε λεπτό. Γιατί μου φέρθηκες έτσι; Δεν υπήρχε λόγος. Σου είχα δείξει πως θα είμαι... εκεί χωρίς να διεκδικώ, ζητώ, απαιτώ...

Φεύγω...

Η ελευθερία μου είναι πάνω από όλα. Τόσα χρόνια είναι το πιο σημαντικό κομμάτι. Κάποιοι προσπάθησαν να με βάλουν σε ένα "κλουβί", να αλλάξω και να γίνω αρεστή. Αργά μάλλον το κατάλαβαν ότι σε όποιο "κλουβί" και αν με βάλεις, θα βγω και θα φύγω. Μπορεί στην πραγματικότητα να μένω πίσω με την ψυχή μου και το μυαλό μου αλλά ως φυσική παρουσία αποχωρώ με βήμα γοργό. Δεν μου αρέσει να μου λένε οι άλλοι τι να κάνω. Επαναστατώ. Από μικρή έκρυβα ένα μικρό επαναστάτη μέσα μου. Δεν ήθελα να κάνω ό,τι ήθελε η μαμά μου, η δασκάλα μου στο σχολείο, η κολλητή μου... Πάντα έκανα το αντίθετο, ακόμη και αν δεν το ήθελα... Πάντα έκανα το αντίθετο και πάντα το κάνω... ή σχεδόν πάντα. Γιατί μαζί σου μόνο το... αντίθετο δεν κάνω. Ο έρωτας λένε ότι σε κάνει να μοιάζεις με πλαστελίνη. Δίκιο έχουν. Όταν ερωτεύεσαι, όλα είναι διαφορετικά. Και εσύ το ξέρεις. Σε έχω... σχεδόν ερωτευτεί. Ναι, το παραδέχομαι. Νιώθω κάτι σαν... έρωτα... Σίγουρη δεν είμαι... και αυτό οφείλεται σε σένα και μόνο. Θυμάσαι τι μου είπες; Αν ποτέ σε ερωτευτώ, θα κάνεις τα πάντα για να καλλιεργείς αυτό το συναίσθημα... Εσύ μάλλον, χωρίς φυσικά να φταις, κάνεις το αντίθετο, που τελικά ίσως είναι και το σωστό για μένα. Πρώτη φορά πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στο σωστό και το λάθος, στο θέλω και το πρέπει... και δεν ξέρω ποια θα είναι η επιλογή μου. Αυτό που θέλω ή αυτό που πρέπει; Σε άλλες περιπτώσεις θα επαναστατούσα και θα έκανα φυσικά αυτό που θέλω πολύ... Τώρα η επιλογή δεν έχει σχέση με επαναστάσεις... έχει σχέση με με το σωστό, που ήθελα πάντα να υπηρετώ. Δεν ξέρω αν θα το επιλέξω... αλλά... αυτό θα ήθελα να είναι η επιλογή μου για να μπορώ να προχωρήσω μπροστά χωρίς τύψεις... Δεν θέλω να φύγω από σένα... αλλά θα το κάνω... μήπως τελικά και αυτό είναι μια μικρή επανάσταση στα θέλω μου; Δεν θέλω να μη σε σκέφτομαι, δεν θέλω να μη σε ξανααγγίξω, δεν θέλω να μη με ξαναπάρεις αγκαλιά,να μη ξαναακούσω τη φωνή σου... δεν θέλω... Θέλω όμως να είσαι σίγουρος ότι ακόμη και τώρα που φεύγω... ένα κομμάτι σου θα το έχω πάντα μαζί μου... μικρό ή μεγάλο δεν έχει σημασία... σημασία έχει που φεύγω... να προσέχεις τον εαυτό σου και να σταματήσεις να καπνίζεις τόσο πολύ...

...εγώ και εσύ

Θέλω να με αφήσεις να σου φτιάξω ένα άρωμα. Δεν θα βάλω μέσα ούτε σφένδαμο,ούτε βανίλια, ούτε γιασεμί, ούτε κανέλα. Θα βάλω μέσα εσένα και εμένα, εμάς... Τους πόθους και τα πάθη μας... Τον έρωτα και την αμαρτία μας... Τα λάθη και τα σωστά μας... Τα θέλω και τα δίνω μας... Θα αφήσω εκτός, τα πρέπει και τα παίρνω μας... Τις υποχωρήσεις... και τις κακίες μας.. Θα σου φτιάξω ένα άρωμα προσαρμοσμενο στο κορμί σου, οικείο και ζωντανό. Να ευωδιάζει στη χαρά σου, να γλυκαίνει τον πόνο σου, να βοηθά το βλέμμα σου, να ορίζει το μέλλον σου. Θα σου φτιάξω ένα άρωμα να το φοράς τα πρωινά, όταν θα ξυπνάς από τον ύπνο σου, όταν θα κοιτάς στο πλάι σου και δεν θα βλέπεις εμένα δίπλα σου. Θέλω να σου φτιάξω ένα άρωμα, να το φοράς τη νύχτα πριν πέσεις για ύπνο μακριά από την αγκαλιά μου...

...να προσέχεις

Σε φαντάζομαι να είσαι χωρίς τη δική μου παρουσία όπως είμαι εγώ χωρίς τη δική σου. Όταν δεν είμαστε μαζί... οι καλύτερες ευχές μου είναι ακόμα για σένα. Εύχομαι να μοιραζόμασταν τις περιπέτειές σου θέλοντας να ενώσουμε τις καρδιές μας, έχοντας ανάγκη να βγάλουμε στην επιφάνεια αυτό που κρατάμε ζεστό μέσα μας. Όταν δεν είμαστε μαζί... φαίνεται πως περνώ τον χρόνο μου ευχόμενη ότι είμαστε παρέα!!!