Υπάρχουν άνθρωποι, που απολαμβάνουν ναρκισσιστικά τη μελαγχολία τους. Διαλέγουν να είναι η ζωή λάθος προκειμένου να μην είναι λάθος η δική τους. Επιλεγουν να είναι παράλογος ο ίδιος ο Θεός προκειμένου να μην παραδεχθούν το δικό τους παράλογο. Προτιμούν να περιμένουν το θάνατο παρά να βγουν από τον τάφο της επιλεγμένης ακινησίας. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν απελπισμένα να μην ελπίζουν. Η ελπίδα έχει την ευθύνη της, ενώ εκείνοι την ευθύνη την απεχθάνονται, τη βρίσκουν πολύ κουραστική. Η ελπίδα και το όνειρο του συνετού ανθρώπου, που αποδέχεται να καταβάλει το τίμημα, που σκύβει κατόπιν και μαζεύει τα σκουπίδια του, που ζητάει συγνώμη και το εννοεί, απαιτούν δουλειά, αφοσίωση και πειθαρχεία, ταπείνωση στο έργο και το σκοπό. Όλα όσα δηλαδή δίνουν ζωή και χαρά στην καθημερινότητα αλλά και το νόημα που θεραπεύει την κατάθλιψη και τις φοβίες. Η νοσταλγία είναι υπέροχο συναίσθημα όταν γίνεται δημιουργικό, κι όταν εμπνέει τα βήματα μας πάνω στο τώρα προς το αύριο...
ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΖΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου