Λίγο αργά... επέστρεψες

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.
Όμως μέσα σ’ αυτό το λίγο σου, σ’ αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές, που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ’ έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. !
Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι….

Συμβιβάστηκα;

Το μεγάλο λάθος μου ήταν ότι συμβιβάστηκα. Με τα λίγα, με τα μέτρια, με τα φθηνά, με όλα αυτά δηλαδή που εσύ μπορούσες να μου δώσεις. Την ώρα που εγώ διεκδικούσα τα πολλά, τα καλά, τα ακριβά… Και έμεινα εκεί… Και συνέχιζα να διεκδικώ… από αυτά που νόμιζα ότι είχες. Νόμιζα όμως γιατί φυσικά στην πορεία ανακάλυψα πως δεν είχες… Το μεγάλο λάθος μου ήταν ότι συνέχιζα… και εσύ άδειος από πολλά επέμενες να το παίζεις υπεράνω… Όμως εσύ ο ίδιος ήξερες πολύ καλά ποιος από τους δύο είχε την υπεροχή… σε όλα τα σημεία… Γνωρίζοντας… προσπαθούσες να καλύψεις τα κενά. Κενά που παρέμεναν κενά. Καμία αλλαγή, καμία βελτίωση.
Κενά που μέχρι και τώρα παραμένουν έτσι…

Έτσι που λες...

Έτσι που λες....
Όλα αλλάζουν ξαφνικά, σε μια στιγμή
τα όνειρά σου, παίρνουν χρώμα απ'την αρχή.

Κι έτσι αλλάζουν ξαφνικά, σ' ένα λεπτό
εκεί που νόμιζες, πως όλα έχουν τελειώσει
έρχεται μια φωνή, ψυχή για να σε νιώσει.

Έτσι που λες...
Γι'αυτό ούτε λέξη να μιλήσεις, για το χθές.

Αφού η ζωή, σου δίνει δρόμους, να περάσεις
άσπρα γαρύφαλα, σε 'κείνη να μοιράσεις.

Εκείνη που’ρθε απ'το ποτέ, για να γελάσεις
τα χείλη σου να στάζουν, απ'το μέλι της χαράς.

Έτσι που λες...
Αυτά που ίσως, να πίστευες εχθές, ας τα ξεχάσεις.

Ήρθε ο καιρός, να προχωρήσεις στην αγάπη
κι αν είσαι μόνος τώρα, κοίτα, θα σε φτάσει
να σε στηρίζει όπου κι αν είναι, να σε φυλάει
να σε προσέχει, σαν τα μάτια σου κοιτάει, έστω για λίγο.

Έτσι που λες...
Ήρθε ο έρωτας, και γέμισες μ'αγάπη, τι άλλο θες?

Τα όνειρά σου, αν ξεκίνησαν, να βρούν την αγκαλιά της
στα δροσερά της χείλη, να πλαγιάσουν, στ'άρωμά της
κι ένα φιλί για να μεθύσει, περιμένει, όπου κι αν μένει
για να σκεπάσει το κορμί, το αγιασμένο, σε προσμένει.

Έτσι που λες...
Είναι η ζωή, καταγραμμένες εντολές, θεόσταλτες
και στο ταξίδι της ψυχής, επιστροφή δεν έχεις.

Ο πηγαιμός μοιάζει με σάπιο, με σκαρί κατεστραμένο
κι αυτά που ίσως, να μην πίστευες εχθές, να ζήσεις.

Όλα αλλάζουν ξαφνικά, σε μια στιγμή
τα όνειρά σου, παίρνουν χρώμα απ'την αρχή.

Κι εκεί που νόμιζες, πως όλα έχουν τελειώσει
έρχεται μια γλυκειά ψυχή, να σ' ανταμώσει....
Έτσι που λες!

Πόσο λάθος έκανα...

Όταν έφυγες από τη ζωή μου... ή καλύτερα όταν εγώ αποφάσισα να σε βγάλω... πολύ καιρό μετά από τη φυγή σου... πίστεψα ότι δεν θα αντέξω την απουσία σου... Τότε πίστευα ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω στο ίδιο σπίτι, που είχαμε ζήσει μαζί... γιατί θα αναπολούσα τις μικρές και μεγάλες μας στιγμές. Τότε πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να ξαναπάω στα ίδια μέρη που συχνάζαμε... Τότε πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να ξαναμυρίσω το άρωμα σου... Τότε... όμως... γιατί τώρα συνεχίζω να ζω στο ίδιο σπίτι, χωρίς καθόλου τύψεις, που πλέον δεν μου λείπεις. Συνεχίζω να συχνάζω στα ίδια μαγαζιά και να πίνω ποτά ακόμη και με τους φίλους σου... Συνεχίζω να κρατώ στο ντουλαπάκι του μπάνιου το άρωμα σου και να το βάζω στα σεντόνια... χωρίς να μου θυμίζει καν εσένα... Τελικά έχω ανακαλύψει ότι ζω με την απουσία σου... χωρίς αυτήν... Το μόνο πράγμα που έχω κρύψει πολύ καλά και φοβάμαι ακόμη και τώρα να το σκεφτώ είναι εκείνες οι μικρές μας στιγμές... που στην πορεία ανακάλυψα πόσο μεγάλες ήταν... Αλλά ήταν τόσο λίγες... που πλέον... δεν με αγγίζουν...

Όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμη εδώ...

Όταν σε γνώρισα, άρχισαν όλα. Μα όταν σε έχασα, όλα τελείωσαν. Σαν να έζησα μόνο για σένα. Σαν να είχα φυσήξει τον εαυτό μου, μέχρι τελευταίας πνοής, μόνο μέσα στο δικό σου στόμα. Εσύ με ρούφηξες τελείως. Με πήρες. Έγινα και υπήρξα μέσα σου. Και όταν έφυγες, δεν άντεξα τον πόνο. Γιατί έμεινα χωρίς σώμα. Έχασα και την ψυχή. Όση ψυχή ποτέ είχα. Μου πήρες τη ζωή. Με εκτέλεσες. Από την αρχή, από την πρώτη στιγμή που καθρεφτίστηκα στα μάτια σου, το ήξερα ότι θα φύγεις. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, πως μέσα από σένα θα χαθώ. Είχα ανάγκη τη φωνή σου. Είχα ανάγκη να μ΄αγαπάς, να μου μιλάς, να με αγγίζεις. Όλα τα σώματα ήταν το δικό σου σώμα... Το ήξερα όμως από την αρχή πως ποτέ δεν θα μου ανήκεις...
Όταν έφυγες, ο πόνος ήταν τόσο αφόρητος, που τίποτα δνε καταλάβαινα γύρω μου. Σταμάτησα να ζω...Όταν χαθήκαμε, χωριστήκαμε, τότε σαν αναρριχητικό, με κάλυψες ολοκληρωτικά... Με κατοικούσες αφόρητα μέσα στην απουσία σου...
Με ενοχλούσαν όλα, με τυραννούσε το μυαλό μου... Δεν ήθελα να δουλεύει, να θυμάμαι. Αναπαριστούσα με τη μνήμη σχολαστικά όλες εκείνες τις λεπτομέρεις, που ήξερα πως θα μου φέρναν πόνο. Κοιτούσα μέσα μου. Δεν το μπορούσα. Θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι αν το αντέξω. Τελικά είναι πολύ δύσκολο να σου εξηγήσω τι είδα μέσα μου με αφορμή τον πόνο της στέρησής σου...

Χωρίς να ξέρω τι θέλω...

Mόνη και πάλι...
Μόνη, μέσα στα πρόσωπα του σπιτιού μου...
Μόνη, τριγυρισμένη από φίλους...
Μόνη κι ας μου σφίγγεις το χέρι...
Νιώθω να περιστρέφομαι.
Νιώθω να χάνομαι σε τούτο το χάος.
Ζητώ κάποιο χέρι,ένα φως να με οδηγήσει
κι απλώνονται πολλά, τόσα πολλά που δεν μπορώ
να τα μετρήσω και πέφτουν πάνω μου
χίλιοι προβολείς κι αναλογίζομαι τι θέλω.
Πως μπορεί η ψυχή μου να ζητά, χωρίς
να ξέρει ΤΙ
Μόνη και πάλι...
Μόνη σ' ένα πλήθος από ομοίους μου...
Μόνη, συντροφιά μ' έναν ολάκερο κόσμο
που με τριγυρίζει.
Γεγονότα γεμίζουν τις ώρες μου
και με κάνουν να αποξεχνιέμαι στη θέα τους,
ώσπου να 'ρθει η ώρα που θα νιώσω
ακόμα πιο φρικτή τούτη την περιστροφή,
σ' αυτόν τον ανεξήγητο , τον παράξενο χορό μας...

Περιττό

Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι...

Οι αλλαγές πάντα μου άρεσαν...

Νέα πόλη, νέο σπίτι, νέα δουλειά, νέο γραφείο, νέος έρωτας, νέοι φίλοι... Πάντα μου άρεσαν και με συγκινούσαν οι αλλαγές... Όταν πρωτοήρθα στη Θεσσαλονίκη (13 χρόνια πριν)πίστευα πως ήταν μια μεγάλη αλλαγή στη ζωή μου... Και τελικά έτσι ήταν. Όχι γιατί ήρθα σε μια ξένη πόλη -από την κοντινή Καβάλα ούτε 200 χλμ μακριά δηλαδή- αλλά γιατί τελικά γιατί σε αυτή την πόλη σπούδασα αυτό που αγαπούσα τόσο πολύ, δούλεψα για πρώτη φορά σε εφημερίδα, έζησα τον πρώτο μεγάλο έρωτα της ζωής μου (έζησα και τον δεύτερο και τον τρίτο...), βρήκα και τη... δεύτερη και την τρίτη μου δουλειά κτλ, άλλαξα το πρώτο μου και δεύτερο και τρίτο σπίτι μου- πλεόν ζω στο τέταρτο και ομορφότερο κατά γενική ομολογία... Και εκεί που πίστευα πως όλα στη ζωή μου τον τελευταίο καιρό παρέμεναν στάσιμα μια ακόμη αλλαγή έρχεται να προστεθεί στη μακρά λίστα... Φυσικά δεν παραπονιέμαι... οι αλλαγές πάντα έχουν την γοητεία τους! Έτσι και αυτή...

Δεν γουστάρω...

... να με υποτιμάς... όχι μόνο εσύ... αλλά όλοι... όταν ανακαλύψω ότι συμβαίνει να ξέρεις ότι εξαφανίζομαι... κατάλαβες τώρα;;;

Θα σε κλέψω για ένα βράδυ...

Είπα στους φίλους μου για σένα
πως θα σε κλέψω για ένα βράδυ
πως θα σε φέρω στα νερά μου
να κοιμηθούμε στο σκοτάδι
μα δεν τους είπα την αλήθεια,
είναι ό,τι λέω από συνήθεια.

Είπα μαζί σου θα γλεντήσω,
θα σε πλανέψω για μια νύχτα,
θα σου αδειάσω τον εαυτό μου
μετά ένα γεια για καληνύχτα
μα δεν τους είπα την αλήθεια,
είναι ό,τι λέω από συνήθεια..

Μα εσύ μου είπες δε τρομάζεις,
ότι στο μαύρο βλέπεις χρώμα
κι εγώ που είδα ν' ανασταίνεις
το ταραγμένο μου το σώμα

Ούτε που ξέρω τ' όνομά σου,
πώς ταξιδεύεις τις αισθήσεις
ξέρω μονάχα πως δικιά μου
σε είχα πριν να μ' αποκτήσεις..

Είπα στους φίλους μου για σένα
πως θα σε κλέψω για ένα βράδυ
πως θα σε φέρω στα νερά μου
να κοιμηθούμε στο σκοτάδι
μα δεν τους είπα την αλήθεια
είναι ό,τι λέω από συνήθεια..

Είπα σε σένα που ήσουν ξένος
πως όλα στέρεψαν σε μένα
πως με στοιχειώσαν οι αγάπες
μες το μυαλό γίναν ένα
μα δεν τους είπα την αλήθεια
είναι ό,τι λέω από συνήθεια..

Μα εσύ μου είπες δε τρομάζεις
ότι στο μαύρο βλέπεις χρώμα
κι εγώ που είδα ν' ανασταίνεις
το ταραγμένο μου το σώμα.

Ούτε που ξέρω τ΄όνομά σου
πώς ταξιδεύεις τις αισθήσεις
ξέρω μονάχα πως δικιά μου
σε είχα πριν να μ' αποκτήσεις..

Μ΄ακούς;;;

"Ό,τι φαίνεται δεν είναι, κι ό,τι είναι φαίνεται. Γίνε αυτός που θες να γίνεις, μην ακούς τι λέγεται..."

Τι να πρωτονιώσω;;;

Δεν ξέρω τι πρέπει να σου πω… Και εγώ η ίδια τα έχω χαμένα… Και από όσο δείχνεις και εσύ το ίδιο. Δεν ξέρω τι θες, τι σκέφτεσαι, τι επιδιώκεις ή καλύτερα τι νιώθεις. Γιατί από εκεί αρχίζουν όλα. Αν εσύ τελικά μπορείς να νιώσεις. Που από όσο θυμάμαι δεν μπορείς. Αλλά θυμάμαι ότι δεν… Δεν ξέρω. Ποιος να μου το έλεγε πως μετά από τόσα χρόνια θα σε ξαναέβαζα στη ζωή μου. 1998. Όπως είχες έρθει… έφυγες. Έτσι ξαφνικά.... 2008. Σχεδόν 10 χρόνια μετά το: «Έτσι ξαφνικά…» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Σε «συνάντησα» τυχαία... Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν εκδίκηση. Αυτό ένιωσα. Ναι, και μετά από τόσα χρόνια μπόρεσα να νιώσω το ίδιο συναίσθημα που είχα νιώσει και τότε. Άδεια καρδιά, άδεια ψυχή αλλά γεμάτο μυαλό με σκέψεις, συνειρμούς, αδιέξοδα. Τότε, είχες εξαφανιστεί χωρίς μια λέξη και τώρα, έστω και τόσα χρόνια μετά, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να πάρω το αίμα μου πίσω. Εσύ είχες φύγει και τώρα μπορούσα να κάνω το ίδιο και εγώ. Ίσως κατάφερνα να σε κάνω να νιώσεις όλα αυτά που είχα νιώσει τότε και εγώ… Ξεκίνησά λοιπόν ένα ωραιότατο κάλπικο φλερτ με εσένα, που εγώ ήξερα καλά, και με εμένα, που όχι απλά δεν με θυμόσουν αλλά ούτε καν φανταζόσουν… Τι δεν σου έλεγα… και τι δεν μου έλεγες… Και εγώ πίσω από την ανωνυμία μου… σε έπαιζα, όπως ήθελα. Όλες αυτές τις ημέρες που επικοινωνούσαμε, έστω και ψεύτικα, κατάφερες να με κερδίσεις. Για μια ακόμη φορά. Χωρίς να σε δω, χωρίς να ξέρω αν έχεις αλλάξει… χωρίς… έτσι απλά με κέρδισες. Με έπιασε τότε μια κρίση ειλικρίνειας. Πως μπορείς γ****το να κοροϊδεύεις αυτόν, που έχεις τοποθετήσει μέσα στην καρδιά σου; Γιατί εκεί νόμιζα ότι σε είχα τοποθετήσει. Και λέω νόμιζα για να μην πω ότι δεν ξέρω ακόμη. Εγώ σου λέω ότι δεν μπορείς. Για αυτό και εκείνο το βράδυ που μου τηλεφώνησες γεμάτος χαρά και προσμονή να με ακούσεις..., αποφάσισα μετά από ώρες να σου πω όλη την αλήθεια. Ναι, εμείς οι δύο δεν είμαστε δύο άγνωστοι. Έχουμε γνωριστεί. Προσπάθησες να με θυμηθείς. Θυμόσουν κάτι αμυδρά. «Εμείς οι δύο είχαμε κάτι;» με ρώτησες. «Έτσι νόμιζα», σου απάντησα. «Και μετά χωρίσαμε;» για να πάρεις την απάντηση: «Έτσι κατάλαβα.». Δεν ήξερα τι άλλο να σου πω. Αν όπως έλεγες, ένιωσες έστω και κάτι ελάχιστο, θα επέστρεφες. Και επέστρεψες. Σου είχε φύγει μάλιστα και ο θυμός. Και ήθελες να με δεις. Και εγώ ήθελα. Όχι απλά ήθελα… Και συναντηθήκαμε και παρά τις υποθέσεις όλων των άλλων ότι για μια ακόμη φορά θα εξαφανιζόσουν… εσύ ζήτησες… εσύ ο ίδιος ζήτησες να με ξαναδείς. Πόση χαρά ένιωσα τότε. Μια χαρά που έπειτα από λίγο έγινε μια απέραντη θλίψη. Δεν θέλω να είμαι φίλη σου, όπως θες. Θέλω κάτι άλλο. Κάτι λίγο πιο πάνω από αυτό. Δεν σε θέλω για φίλο μου αλλά αφού δεν μπορώ να σε έχω αλλιώς, θα πρέπει να συμβιβαστώ. Το θέμα είναι αν εγώ μπορώ να συμβιβαστώ. Γιατί πολύ απλά δεν το θέλω. Πώς να είμαι φίλη σου; Τι θα μπορώ να σου πω φιλικά; Πως θα πρέπει να σου συμπεριφερθώ; Δεν έχω μάθει να είμαι φίλη σου...

Καλοκαίρι ήταν και πάει...

Φεύγω...

Μετρώντας...

Κανείς δε ζει μαζί μου... Μετράω τη δύναμη μου... Και ποια πες μου ποια σχέση μπορεί να με χωρέσει; Μετράω τους έρωτες μου... Και ποιος άξιζε πες μου... Με ποιον έγινα ένα, για ποιον έχασα εμένα... Για ποιον έζησα, για ποιον πέθανα, για ποιον έφυγα, για ποιον έμεινα, για ποιον τέλειωσα, για ποιον άρχισα, για ποιον πρόλαβα, για ποιον άργησα...

Μη κρύβεστε από το τυχαίο θα σας βρει έτσι και αλλιώς...

ΘΕΛΩ...

Να έρθει η 26η Ιουλίου όσο πιο γρήγορα γίνεται

Να γίνουν οι 8 μέρες των διακοπών μου στα Χανιά τουλάχιστον 15

Να φύγω τριήμερο στη Σαμοθράκη

Να φύγω ένα ακόμη τριήμερο στην Καβάλα

Να πάω επιτέλους εκείνο το ταξίδι στην ονειρεμένη Βαρκελώνη

Να είμαι στην παραλία αραχτή και να μην σκέφτομαι κανέναν και τίποτα

Να τρώω παγωμένο καρπούζι

Να πίνω παγωμένα μοχίτο

Να αράζω στο γκαζόν κάτω από τον φοίνικα στο πατρικό μου στην Καβάλα

Να πίνω ελληνικό καφέ με τη μαμά και το μπαμπά μου

Να παίζω ποδόσφαιρο με τον «άνδρα της ζωής μου», τον ανιψιό μου

Να κλείνω όσο πιο γρήγορα γίνεται σελίδες

Να μην διορθώνω άλλα κείμενα

Να γράφω μόνο καλές ειδήσεις

Να μάθω τυφλό σύστημα

Να μου κάνουν δώρο και όχι να αγοράσω ένα macbook air

Να αλλάξω χρώμα στα μαλλιά μου

Να χάσω κιλά!!!!

Να τρώω παγωτό καϊμάκι αλλά να μην βάλω άλλα κιλά

Να ξεκινήσω pilates

Να φοράω ψηλοτάκουνα

Να μάθω να οδηγώ

Να πάρω επιτέλους δίπλωμα

Να αγοράσω επιτέλους το δικό μου σπίτι

Να χαμογελάω συνέχεια

Να μην ξανασυναντήσω μαλάκες στη ζωή μου

Να μην αφήσω κανέναν να σταθεί εμπόδιο στα όνειρά μου

Να μην αφήσω κανέναν να ελέγχει τα αισθήματά μου

Να διαγράψω όλους αυτούς που δεν γουστάρω

...Nα αποκτήσω τσαμπουκά

Nα λέω όχι όταν αυτό θέλω να πω

Nα ζητήσω συγνώμη από τον ??? γιατί δεν του είπα αυτό που ήθελα

Να κάνω ταμείο από τις σχέσεις της ζωής μου

Nα τραβήξω μια κόκκινη γραμμή σε αυτά που είναι σχεδόν τελειωμένα

Nα μην ξανασχοληθώ με την πάρτη του, αφού με χαλάει

Να ζητήσω μια πολύ μεγάλη συγνώμη από έναν "φίλο" που αναγκάστηκα να του πω ψέματα (ξέρει αυτός)

Να υψώσω τον τόνο της φωνής μου εκεί που πρέπει

Να τελειώσω επιτέλους εκείνο το βιβλίο που ξεκίνησα να γράφω

Να πάω ένα ταξίδι εντελώς μόνη μου (ο προορισμός δεν έχει σημασία)

Να πίνω πιο συχνά καφέ με τις φίλες μου

Να έχω ελεύθερο χρόνο και να τον αφιερώνω όπως και όπου θέλω εγώ...

Να την λέω σε αυτούς που μου την λένε

Να μην δίνω σημασία σε όλους τους μαλάκες που κάνουν ένα πέρασμα απο τη ζωή μου και να δίνω σημασία σε όλους αυτούς που αξίζουν να βρίσκονται στη ζωή μου

Να πω επιτέλους ΝΑΙ σε όλα αυτά που θέλω...

Ξέρω μια πόλη μαγεμένη...

Θέλω να με πας εκεί που πάντα όλα είναι ωραία

Καλωσήρθατε στο ημερολόγιό μου

Κάπως έτσι γράφονται οι σκέψεις... με γκλίτερ και φαντασία!