Μη μιλάς για μεγάλες καρδιές, οι μεγάλες καρδιές δεν σου ανήκουν. Οι μεγάλες καρδιές είναι κάτι τόσο διαφορετικό από σένα... Με τόσο μίσος που είδα μέσα σου αλλά και στο βλέμμα σου... είμαι σίγουρη ότι και αυτή η μικρή καρδιά που κατοικεί στο σώμα σου... πασχίζει να διαφύγει... ούτε αυτή αντέχει τόση μικροψυχία, τόση... κακία... τόσο μίσος. Που το έκρυβες όλο αυτό τόσο καιρό;;; Πόσο καλός ηθοποιός μπορεί να είσαι; Ποιος σε έχει κάνει να κρύβεις έναν άλλο άνθρωπο μέσα σου; Γιατί όλο αυτό από κάπου πηγάζει. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ειλικρινά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Χθες διάβασα στο βιβλίο της Βαμβουνάκη: "Ο πόλεμος με τον μισητό, μειονεκτικό εχθρό-εαυτό επιζητά αφορμές να μεταφέρει την οργή του, την πίκρα του, την απογοήτευση της αδυναμίας του έξω.Την αυτοτιμωρία που αισθάνεται πως διψά τη μετατρέπει σε τιμωρία κατά άλλου. Για άλλη μια φορά να ρίξει το φταίξιμο μακριά, σαν ασθένεια μολυσματική, σαν βρόμικο ρούχο, να γλιτώσει απ' την αυτομομφή και τη φριχτή ενοχή. Και όσο πιο απλός και αγαθός είναι ο απέναντι, τόσο θα του θυμώνει, όπως θυμώνουμε με τον καθαρό καθρέφτη μας όταν τον κοιτάμε και μας στέλνει πίσω, ως είδωλο, ένα τέρας". Πόσο δίκιο έχει. Και πόσο αλήθεια κρύβει η φράση: "Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να κάνουν τίποτα εξαιρετικό. Μόνο με το βλέμμα, με το χαμόγελο, με τη λάμψη που έρχεται από μέσα τους. Κάποιοι αναζητούν να πλησιάσουν τέτοια πρόσωπα, να καθρεφτιστούν, και κάποιοι τρέχουν μακριά τους, συκοφαντώντας τα, μέσα στο μυαλό τους έστω, για δικαιολογία". Εσύ λοιπόν ανήκεις στους δεύτερους. Και όχι μόνο για μένα. Για όλους. Ανήκεις στους δεύτερους και λυπάμαι πολύ για αυτό. Λυπάμαι γιατί ποτέ δεν θα καταφέρεις να είσαι ευτυχισμένος. Όχι γιατί φταίνε όλοι οι άλλοι αλλά γιατί εσύ ο ίδιος είσαι τόσο λίγος για να είσαι ευτυχισμένος. Ποτέ δεν θα μπορέσεις με ένα βλέμμα σου και ένα χαμόγελο να δώσεις λάμψη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου