Λίγο αργά... επέστρεψες

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.
Όμως μέσα σ’ αυτό το λίγο σου, σ’ αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές, που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ’ έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. !
Δεν θα απορήσω ποτέ ξανά για το τι είναι εκείνο που αλυσοδένει ένα ζευγάρι….

Συμβιβάστηκα;

Το μεγάλο λάθος μου ήταν ότι συμβιβάστηκα. Με τα λίγα, με τα μέτρια, με τα φθηνά, με όλα αυτά δηλαδή που εσύ μπορούσες να μου δώσεις. Την ώρα που εγώ διεκδικούσα τα πολλά, τα καλά, τα ακριβά… Και έμεινα εκεί… Και συνέχιζα να διεκδικώ… από αυτά που νόμιζα ότι είχες. Νόμιζα όμως γιατί φυσικά στην πορεία ανακάλυψα πως δεν είχες… Το μεγάλο λάθος μου ήταν ότι συνέχιζα… και εσύ άδειος από πολλά επέμενες να το παίζεις υπεράνω… Όμως εσύ ο ίδιος ήξερες πολύ καλά ποιος από τους δύο είχε την υπεροχή… σε όλα τα σημεία… Γνωρίζοντας… προσπαθούσες να καλύψεις τα κενά. Κενά που παρέμεναν κενά. Καμία αλλαγή, καμία βελτίωση.
Κενά που μέχρι και τώρα παραμένουν έτσι…

Έτσι που λες...

Έτσι που λες....
Όλα αλλάζουν ξαφνικά, σε μια στιγμή
τα όνειρά σου, παίρνουν χρώμα απ'την αρχή.

Κι έτσι αλλάζουν ξαφνικά, σ' ένα λεπτό
εκεί που νόμιζες, πως όλα έχουν τελειώσει
έρχεται μια φωνή, ψυχή για να σε νιώσει.

Έτσι που λες...
Γι'αυτό ούτε λέξη να μιλήσεις, για το χθές.

Αφού η ζωή, σου δίνει δρόμους, να περάσεις
άσπρα γαρύφαλα, σε 'κείνη να μοιράσεις.

Εκείνη που’ρθε απ'το ποτέ, για να γελάσεις
τα χείλη σου να στάζουν, απ'το μέλι της χαράς.

Έτσι που λες...
Αυτά που ίσως, να πίστευες εχθές, ας τα ξεχάσεις.

Ήρθε ο καιρός, να προχωρήσεις στην αγάπη
κι αν είσαι μόνος τώρα, κοίτα, θα σε φτάσει
να σε στηρίζει όπου κι αν είναι, να σε φυλάει
να σε προσέχει, σαν τα μάτια σου κοιτάει, έστω για λίγο.

Έτσι που λες...
Ήρθε ο έρωτας, και γέμισες μ'αγάπη, τι άλλο θες?

Τα όνειρά σου, αν ξεκίνησαν, να βρούν την αγκαλιά της
στα δροσερά της χείλη, να πλαγιάσουν, στ'άρωμά της
κι ένα φιλί για να μεθύσει, περιμένει, όπου κι αν μένει
για να σκεπάσει το κορμί, το αγιασμένο, σε προσμένει.

Έτσι που λες...
Είναι η ζωή, καταγραμμένες εντολές, θεόσταλτες
και στο ταξίδι της ψυχής, επιστροφή δεν έχεις.

Ο πηγαιμός μοιάζει με σάπιο, με σκαρί κατεστραμένο
κι αυτά που ίσως, να μην πίστευες εχθές, να ζήσεις.

Όλα αλλάζουν ξαφνικά, σε μια στιγμή
τα όνειρά σου, παίρνουν χρώμα απ'την αρχή.

Κι εκεί που νόμιζες, πως όλα έχουν τελειώσει
έρχεται μια γλυκειά ψυχή, να σ' ανταμώσει....
Έτσι που λες!