Ίσως κάποτε το καταλάβεις...

Είναι κάτι στιγμές...
που απλά...
χρειάζομαι μια αγκαλιά...
να με χωρέσει ολόκληρη...
με ό,τι κουβαλώ μέσα μου...
να με κρατήσει σφιχτά και ολοκληρωτικά...
παρά τα όσα...
να με νιώσει και να με τυλίξει...
έστω και για λίγες στιγμές να πάψω να φοβάμαι...
για μια νύχτα μόνο...
εκείνος να μείνει άγρυπνος στη θέση του...
κι εγώ να θυμηθώ πως είναι να ονειρεύεσαι...
χωρίς διακοπές από νυχτερινές σκιές...
από αυτές που με επισκέπτονται σχεδόν κάθε βράδυ…
Είναι κάτι στιγμές που δεν θέλω άλλο να φροντίσω...
μονάχα να με φροντίσουν... έστω για μια νύχτα...

Και απόψε για αυτό θέλω να χαθώ στη ζεστή αγκαλιά σου...
να ξαπλώσω πλάι σου και να νιώσω το χέρι σου...
να με κρατάς ακόμα και στον ύπνο σου...
να νιώθω την ανάσα σου πάνω μου… το χάδι σου...
να σε χαζεύω όπως θα κοιμάσαι...
και να σου δώσω ένα φιλί στη μύτη...

Ειλικρινά αλλιώτικα ξημερώνει η μέρα μέσα στην αγκαλιά σου ...
Ένα άγγιγμα, μια αγκαλιά, ένα χάδι...
Τόσο σημαντική η αφή σου...
Ακόμη και σε εκείνες τις στιγμές τις λιγότερο ερωτικές,
όταν απλά ακουμπώ το κεφάλι μου στο στέρνο σου
για να χαζέψουμε μαζί τηλεόραση... πόσο όμορφα νιώθω! Και δεν ξέρω τελικά αν νιώθω πιο όμορφα τότε… Δεν μπορώ να το ξεχωρίσω…

Και χθες το βράδυ είχα ανάγκη να σε αγγίξω
και να με αγγίξεις, χωρίς κάτι περισσότερο! Μόνο αυτό…