Πόσο λάθος έκανα...

Όταν έφυγες από τη ζωή μου... ή καλύτερα όταν εγώ αποφάσισα να σε βγάλω... πολύ καιρό μετά από τη φυγή σου... πίστεψα ότι δεν θα αντέξω την απουσία σου... Τότε πίστευα ότι δεν θα μπορέσω να ζήσω στο ίδιο σπίτι, που είχαμε ζήσει μαζί... γιατί θα αναπολούσα τις μικρές και μεγάλες μας στιγμές. Τότε πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να ξαναπάω στα ίδια μέρη που συχνάζαμε... Τότε πίστευα ότι δεν θα μπορούσα να ξαναμυρίσω το άρωμα σου... Τότε... όμως... γιατί τώρα συνεχίζω να ζω στο ίδιο σπίτι, χωρίς καθόλου τύψεις, που πλέον δεν μου λείπεις. Συνεχίζω να συχνάζω στα ίδια μαγαζιά και να πίνω ποτά ακόμη και με τους φίλους σου... Συνεχίζω να κρατώ στο ντουλαπάκι του μπάνιου το άρωμα σου και να το βάζω στα σεντόνια... χωρίς να μου θυμίζει καν εσένα... Τελικά έχω ανακαλύψει ότι ζω με την απουσία σου... χωρίς αυτήν... Το μόνο πράγμα που έχω κρύψει πολύ καλά και φοβάμαι ακόμη και τώρα να το σκεφτώ είναι εκείνες οι μικρές μας στιγμές... που στην πορεία ανακάλυψα πόσο μεγάλες ήταν... Αλλά ήταν τόσο λίγες... που πλέον... δεν με αγγίζουν...

Όλα αυτά που φοβάμαι είναι ακόμη εδώ...

Όταν σε γνώρισα, άρχισαν όλα. Μα όταν σε έχασα, όλα τελείωσαν. Σαν να έζησα μόνο για σένα. Σαν να είχα φυσήξει τον εαυτό μου, μέχρι τελευταίας πνοής, μόνο μέσα στο δικό σου στόμα. Εσύ με ρούφηξες τελείως. Με πήρες. Έγινα και υπήρξα μέσα σου. Και όταν έφυγες, δεν άντεξα τον πόνο. Γιατί έμεινα χωρίς σώμα. Έχασα και την ψυχή. Όση ψυχή ποτέ είχα. Μου πήρες τη ζωή. Με εκτέλεσες. Από την αρχή, από την πρώτη στιγμή που καθρεφτίστηκα στα μάτια σου, το ήξερα ότι θα φύγεις. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, πως μέσα από σένα θα χαθώ. Είχα ανάγκη τη φωνή σου. Είχα ανάγκη να μ΄αγαπάς, να μου μιλάς, να με αγγίζεις. Όλα τα σώματα ήταν το δικό σου σώμα... Το ήξερα όμως από την αρχή πως ποτέ δεν θα μου ανήκεις...
Όταν έφυγες, ο πόνος ήταν τόσο αφόρητος, που τίποτα δνε καταλάβαινα γύρω μου. Σταμάτησα να ζω...Όταν χαθήκαμε, χωριστήκαμε, τότε σαν αναρριχητικό, με κάλυψες ολοκληρωτικά... Με κατοικούσες αφόρητα μέσα στην απουσία σου...
Με ενοχλούσαν όλα, με τυραννούσε το μυαλό μου... Δεν ήθελα να δουλεύει, να θυμάμαι. Αναπαριστούσα με τη μνήμη σχολαστικά όλες εκείνες τις λεπτομέρεις, που ήξερα πως θα μου φέρναν πόνο. Κοιτούσα μέσα μου. Δεν το μπορούσα. Θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι αν το αντέξω. Τελικά είναι πολύ δύσκολο να σου εξηγήσω τι είδα μέσα μου με αφορμή τον πόνο της στέρησής σου...

Χωρίς να ξέρω τι θέλω...

Mόνη και πάλι...
Μόνη, μέσα στα πρόσωπα του σπιτιού μου...
Μόνη, τριγυρισμένη από φίλους...
Μόνη κι ας μου σφίγγεις το χέρι...
Νιώθω να περιστρέφομαι.
Νιώθω να χάνομαι σε τούτο το χάος.
Ζητώ κάποιο χέρι,ένα φως να με οδηγήσει
κι απλώνονται πολλά, τόσα πολλά που δεν μπορώ
να τα μετρήσω και πέφτουν πάνω μου
χίλιοι προβολείς κι αναλογίζομαι τι θέλω.
Πως μπορεί η ψυχή μου να ζητά, χωρίς
να ξέρει ΤΙ
Μόνη και πάλι...
Μόνη σ' ένα πλήθος από ομοίους μου...
Μόνη, συντροφιά μ' έναν ολάκερο κόσμο
που με τριγυρίζει.
Γεγονότα γεμίζουν τις ώρες μου
και με κάνουν να αποξεχνιέμαι στη θέα τους,
ώσπου να 'ρθει η ώρα που θα νιώσω
ακόμα πιο φρικτή τούτη την περιστροφή,
σ' αυτόν τον ανεξήγητο , τον παράξενο χορό μας...

Περιττό

Ό, τι δεν έχεις είναι αυτό που δεν χρειάζεσαι...