Ξύπνησα ακριβώς στις 8. Χωρίς ξυπνητήρι. Χωρίς το γνωστό τηλεφώνημα από τη μαμά μου. Αποφάσισα να σηκωθώ αμέσως από τον καναπέ, που τις τελευταίες ημέρες έχει γίνει το κρεβάτι μου, γιατί όσο περισσότερο καθόμουν κάτω από την κουβέρτα, τόσο χειρότερα θα ήταν. Σηκώθηκα, με σοβαρές αμφιβολίες για το αν τελικά έπραξα σωστά, και πήγα να βουρτσίσω τα δόντια μου. Στη θήκη με τις οδοντόβουρτσες, ακριβώς δίπλα στη δική μου είχε προστεθεί ακόμη μια, η δική σου. Την ξέχασες όταν πριν λίγες ημέρες είχες έρθει σπίτι. Το βράδυ σε είδα στο όνειρό μου. Και η πρωινή "συνάντηση" με κάτι δικό σου, σε έφερε για μια ακόμη φορά στο μυαλό μου... Η ώρα πέρασε και έπρεπε να φύγω... Ντύθηκα, βάφτηκα, έπιασα τα μαλλιά μου σε μια κοτσίδα και κατέβηκα να πάρω το λεωφορείο. Η διαδρομή πάντα η ίδια. Σκέφτηκα λοιπόν πως την ίδια στιγμή που εγώ ήμουν στον δρόμο, εσύ ίσως ξάπλωνες στο κρεβάτι σου για να κοιμηθείς, ίσως ήσουν στη δουλειά, ίσως έτρωγες... Μετά από τόσο καιρό δεν ήξερα που ήσουν και τι έκανες... Αυτό που άλλοτε ήταν η καθημερινότητά μου, τώρα μου ήταν τελείως άγνωστο. Χιλιόμετρα μακριά δεν ήξερα τι κάνεις... και δεν ξέρω αν θέλω να μάθω... το μόνο σίγουρο είναι ότι όπου και αν είσαι, ό,τι και αν κάνεις, θέλω να είσαι καλά! Όταν έφυγες δεν είπαμε αντίο... Άλλωστε ποτέ δεν μου άρεσαν οι αποχαιρετισμοί και πόσο μάλλον με κάποιον που έχω αγαπήσει τόσο πολύ... "...θα είμαι πάντα δίπλα σου", μου είχες πει. Και τώρα ήρθε η σειρά μου να σου πω... πως όπου και αν είμαι, ό,τι και αν κάνω... εσύ θα είσαι ένα πολύ σημαντικό κομμάτι της ζωής μου.
