Είναι η πρώτη φορά που η απογοήτευση βρίσκει ένα πρόσωπο απέναντί μου... μια μορφή συγκεκριμένη... Μέχρι τώρα, απογοήτευα εγώ τον εαυτό μου... Μέχρι τώρα, το μόνο «χταπόδι» που χτύπαγα αλύπητα ήταν η δική μου ψυχή... Σου άνοιξα μια πόρτα διάπλατα να μπεις και εσύ την έκλεισες... Και τώρα συνειδητοποιώ ότι πολύ καλά έκανες. Δυστυχώς το έκανες λίγο αργά... αλλά η ουσία είναι ότι το έκανες, άθελα σου βέβαια, γιατί πίστευες ότι κάποιοι άνθρωποι παραμένουν πάντα θύματα. Μερικές φορές όμως να ξέρεις ότι τα θύματα αυτά, είναι θύματα από επιλογή τους και όχι από έλλειψη εξυπνάδας...
Σε καμία περίπτωση δεν είναι τα εγκλήματα σου που με πονάνε... Είναι ο εαυτός μου...
Δεν είσαι εσύ που με απογοήτευσες... Είναι το στοίχημα που έχασα με τον εαυτό μου...
Είδα στα μάτια σου κάτι που με έκανε ν’ανησυχήσω...
Σου άπλωσα το χέρι, και συ το κράτησες... ψεύτικα
Σου άνοιξα την ψυχή μου, και συ έπαιξες ένα κακόγουστο (πολύ μεγάλο βέβαια) θέατρο...
Και ξέρεις... μπορώ να αντέξω τα πάντα στην ζωή αυτή... εκτός από την κοροϊδία.
Αλλά εσύ τελικά είσαι πολύ τυχερός...
Είσαι στην ασυλεία της ηλιθιότητάς σου. Κρίμα!!!
Κάποια στιγμή σε είχα προειδοποιήσει.... στο παιχνίδι της ζωής μου, τους κανόνες του βάζω εγώ... και στις 3 ευκαιρίες... καίγεσαι!!!
Δεν ξέρω αν κάηκες εσύ ή εγώ...
Τα παράθυρα όμως έκλεισαν και σφράγισαν καλά...
