...κρεμασμένη στο πουθενά. Με το χάος από κάτω και την άβυσσο γύρω μου. Κι απλές κινήσεις που σε βοηθούν να επιβιώνεις γίνονται τόσο δύσκολες. Υπάρχω και αναρωτιέμαι... : «Πως ανασαίνεις;». Κι απλά κοιτάζω το ρολόι και βεβαιώνω πως με κάποιο μαγικό τρόπο το κατάφερα. Σηκώνομαι από μια απότομη προσγείωση από το πουθενά. Έσκασα με την πλάτη, και ξάφνου αγωνιώ να πάρω την πρώτη ανάσα. Ο πανικός όμως κάνει κι αυτή την κίνηση ανέφικτη... Δεν είναι το παράπονο που σε πιάνει όταν σε διώχνουν... Δεν είναι η αγκαλιά που δεν άνοιξε για να σε παρηγορήσει... Δεν είναι τα δάκρυα που τρέχουν και δεν υπάρχει κάποιος για να τα στεγνώσει... Είναι το δώρο που μου πρόσφεραν χωρίς να γιορτάζω. Είναι το βουνό που βλέπω και δεν έχει δένδρα, δεν έχει λουλούδια, δεν ξημερώνει καν εκεί. Κι όμως, πρέπει να το περάσω. Ξανά. Είναι ο θυμός που φαρμακώνει την ψυχή μου. Θυμός που στρέφω ξανά σε εμένα. Χαρά μου; Όπου κι αν πας , μόνο χαρές να βρίσκεις. Για κάθε λύπη σου, η ζωή να σου χαρίζει αμέτρητες ευτυχίες. Γιατί έτσι σου πρέπει... Ακόμα κι αν αυτό απαιτεί να μην υπάρχω στη ζωή σου εγώ...
