Ασφαλώς και υπάρχει παράδεισος

Υπάρχουν άνθρωποι, που απολαμβάνουν ναρκισσιστικά τη μελαγχολία τους. Διαλέγουν να είναι η ζωή λάθος προκειμένου να μην είναι λάθος η δική τους. Επιλεγουν να είναι παράλογος ο ίδιος ο Θεός προκειμένου να μην παραδεχθούν το δικό τους παράλογο. Προτιμούν να περιμένουν το θάνατο παρά να βγουν από τον τάφο της επιλεγμένης ακινησίας. Οι άνθρωποι αυτοί θέλουν απελπισμένα να μην ελπίζουν. Η ελπίδα έχει την ευθύνη της, ενώ εκείνοι την ευθύνη την απεχθάνονται, τη βρίσκουν πολύ κουραστική. Η ελπίδα και το όνειρο του συνετού ανθρώπου, που αποδέχεται να καταβάλει το τίμημα, που σκύβει κατόπιν και μαζεύει τα σκουπίδια του, που ζητάει συγνώμη και το εννοεί, απαιτούν δουλειά, αφοσίωση και πειθαρχεία, ταπείνωση στο έργο και το σκοπό. Όλα όσα δηλαδή δίνουν ζωή και χαρά στην καθημερινότητα αλλά και το νόημα που θεραπεύει την κατάθλιψη και τις φοβίες. Η νοσταλγία είναι υπέροχο συναίσθημα όταν γίνεται δημιουργικό, κι όταν εμπνέει τα βήματα μας πάνω στο τώρα προς το αύριο...

ΑΣΦΑΛΩΣ ΚΑΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ ΑΛΛΑ ΜΟΝΑΧΑ ΓΙΑ ΕΚΕΙΝΟΥΣ ΠΟΥ ΦΡΟΝΤΙΖΟΥΝ ΝΑ ΤΟΝ ΒΡΟΥΝ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΖΗΣΟΥΝ ΑΠΟ ΔΩ

Να λάβουν τα όνειρα εκδίκηση

Έχουν περάσει δέκα χρόνια... Σε βρίσκω πάλι εδώ μπροστά μου να γράφεις γράμματα. Μα φαίνεται πια καθαρά στα μάτια σου: Γαλήνεψε η ψυχή σου. Κι ας είναι εκατομμύρια οι σκέψεις που βομβαρδίζουν τον νου σου, κι ας είναι η καρδιά σου λεπτή σαν χορδή κιθάρας. Δεν ανησυχείς πια. Δεν προσπαθείς να ταιριάξεις στα παζλ της εποχής. Γιατί, λάβανε τα όνειρά σου εκδίκηση! Γιατί βρήκες το γλυκό χαμόγελο που γεμίζει την καρδιά σου στο πρόσωπό της, και τίποτα δεν μπορεί να σταθεί πλάι του. Κι όλες οι μάταιες προσδοκίες, η αδυναμία σου να προσαρμοστείς, οι θλίψεις του παρελθόντος και η βαθιά μοναξιά που σε ταλάνιζε μια ζωή γκρεμίστηκαν σαν χάρτινος πύργος μπροστά στην γενναιοδωρία των ματιών της. Και ίσως να προσπαθείς να ταξιδέψεις πίσω στο χρόνο, να βρεις τον παλιό σου εαυτό και να τον παρηγορήσεις... Να του πεις "κάνε κουράγιο, τα καλύτερα έρχονται", να του δώσεις μια πρόγευση του λαμπρού μέλλοντος. Κι έτσι όπως στέκει στην γωνιά του πικραμένος να του χαρίσεις ένα μικρό χαμόγελο. Και ξέρεις ποιο είναι το πιο όμορφο και πιο συγκινητικό; Ότι τα κατάφερες.

Παραμύθι με καλό τέλος

Σημασία τελικά δεν έχει μόνο να σκοτώσεις το δράκο... και την κακιά μάγισσα του παραμυθιού σου αλλά και να γελάς με τα καμώματα του δράκου, όταν, παρά τις προειδοποιήσεις σου, συνεχίζει να φυσά τη φωτιά κατά πάνω σου... Μάλλον ο δράκος δεν αντέχει το γεγονός ότι για κάποιους ανθρώπους δεν είναι πια το παραμύθι τους...

Μπερδεμένος;

Μια τόσο γνώριμη για σένα λέξη είναι το μπέρδεμα. Ακόμη και μετά από τόσα χρόνια, η λέξη αυτή είναι η αγαπημένη σου. Δεν ξέρω τελικά για ποιο λόγο επέστρεψες... δεν ξέρω και δεν θέλω να μπω και στη διαδικασία για να μάθω... αυτό που είδα στα μάτια σου μου αρκεί... όπως και τότε έτσι και τώρα... γύρισες μπερδεμένος... όπως και τότε έτσι και τώρα γύρισες μισός... δεν μου αρκεί... δεν μου αρέσει να μοιράζομαι...

SENORITA-JAMES

Μην ασχολείσαι άλλο...

Δεν μου αρέσει που ακόμη ασχολείσαι μαζί μου. Που με ψάχνεις... Που ρωτάς... Που νοιάζεσαι... Δεν είναι δίκαιο αυτό που κάνεις. Όχι για μένα αλλά για εκείνη. Όταν αγαπάς, δίνεσαι. Δίνεσαι με όλο σου τον εαυτό. Δίνεσαι, γιατί θέλεις ο άλλος να έχει τα πάντα από σένα. Εσύ όμως ακόμη και εδώ είσαι τσιγκούνης. Θέλεις την "αγάπη" σου να τη μοιράζεις σε πολλά κομμάτια. Δεν γίνεται όμως. Η "αγάπη" σου είναι τόσο λίγη που δεν φτάνει ούτε για έναν... Φαίνεται πως κανείς δεν σου είπε ότι μοιράζουμε απλόχερα... ό,τι έχουμε μπόλικο. Το λίγο το κρατάμε για εμάς. Τι να μου κάνει ένα τόσο δα μικρό κομματάκι καρδιάς; Δεν μου φτάνει. Κράτα το για τον εαυτό σου. Ίσως κάποια μέρα συνειδητοποιήσεις ότι το... χρειάζεσαι. Εμένα δεν μου φτάνει. Κράτησέ το λοιπόν ή χάρισέ το εκεί που το χρειάζονται...

Μια μεγάλη καρδιά γεμίζει με ελάχιστα...

Μη μιλάς για μεγάλες καρδιές, οι μεγάλες καρδιές δεν σου ανήκουν. Οι μεγάλες καρδιές είναι κάτι τόσο διαφορετικό από σένα... Με τόσο μίσος που είδα μέσα σου αλλά και στο βλέμμα σου... είμαι σίγουρη ότι και αυτή η μικρή καρδιά που κατοικεί στο σώμα σου... πασχίζει να διαφύγει... ούτε αυτή αντέχει τόση μικροψυχία, τόση... κακία... τόσο μίσος. Που το έκρυβες όλο αυτό τόσο καιρό;;; Πόσο καλός ηθοποιός μπορεί να είσαι; Ποιος σε έχει κάνει να κρύβεις έναν άλλο άνθρωπο μέσα σου; Γιατί όλο αυτό από κάπου πηγάζει. Δεν εξηγείται αλλιώς. Ειλικρινά δεν μπορώ να το εξηγήσω. Χθες διάβασα στο βιβλίο της Βαμβουνάκη: "Ο πόλεμος με τον μισητό, μειονεκτικό εχθρό-εαυτό επιζητά αφορμές να μεταφέρει την οργή του, την πίκρα του, την απογοήτευση της αδυναμίας του έξω.Την αυτοτιμωρία που αισθάνεται πως διψά τη μετατρέπει σε τιμωρία κατά άλλου. Για άλλη μια φορά να ρίξει το φταίξιμο μακριά, σαν ασθένεια μολυσματική, σαν βρόμικο ρούχο, να γλιτώσει απ' την αυτομομφή και τη φριχτή ενοχή. Και όσο πιο απλός και αγαθός είναι ο απέναντι, τόσο θα του θυμώνει, όπως θυμώνουμε με τον καθαρό καθρέφτη μας όταν τον κοιτάμε και μας στέλνει πίσω, ως είδωλο, ένα τέρας". Πόσο δίκιο έχει. Και πόσο αλήθεια κρύβει η φράση: "Υπάρχουν πλάσματα τόσο καθαρά που μας φτιάχνουν καθρέφτη, χωρίς να μιλούν, χωρίς να κάνουν τίποτα εξαιρετικό. Μόνο με το βλέμμα, με το χαμόγελο, με τη λάμψη που έρχεται από μέσα τους. Κάποιοι αναζητούν να πλησιάσουν τέτοια πρόσωπα, να καθρεφτιστούν, και κάποιοι τρέχουν μακριά τους, συκοφαντώντας τα, μέσα στο μυαλό τους έστω, για δικαιολογία". Εσύ λοιπόν ανήκεις στους δεύτερους. Και όχι μόνο για μένα. Για όλους. Ανήκεις στους δεύτερους και λυπάμαι πολύ για αυτό. Λυπάμαι γιατί ποτέ δεν θα καταφέρεις να είσαι ευτυχισμένος. Όχι γιατί φταίνε όλοι οι άλλοι αλλά γιατί εσύ ο ίδιος είσαι τόσο λίγος για να είσαι ευτυχισμένος. Ποτέ δεν θα μπορέσεις με ένα βλέμμα σου και ένα χαμόγελο να δώσεις λάμψη...