"Η απουσία μου δεν ήθελα να σε πληγώσει"

"Μου λείπεις πολύ. Δε βάζω το χέρι μου στη φωτιά ότι αυτό το αίσθημα της έλλειψης οφείλεται στο ότι σ'αγαπάω. Το μόνο πράγμα για το οποίο μπορώ να ορκιστώ είναι ότι δεν περνάει ούτε μια στιγμή χωρίς να σε σκεφτώ. Το μυαλό μου μοιάζει να δουλεύει σε δύο επίπεδα. Από τη μία, σχεδόν μηχανικά και με τη νωθρότητα της κεκτημένης ταχύτητας, ασχολείται με τη δουλειά μου και τις καθημερινές μου υποχρεώσεις. Σε ένα δεύτερο επίπεδο όμως (είτε είμαι στημένος μπροστά στον υπολογιστή, είτε τρώω, είτε κοιμάμαι, είτε χαζεύω) το μυαλό μου περιστρέφεται σαν ηλεκτρόνιο γύρω από εσένα. Ή, αντιθέτως, εκείνο είναι ο πυρήνας και γύρω του περιστρέφονται με ιλιγγιώδη ταχύτητα χιλιάδες σκέψεις, χιλιάδες μνήμες, χιλιάδες υποθέσεις αναφορικά με σένα. Κρύβομαι πίσω από το δάχτυλό μου, ο ηλίθιος. Σ'αγαπάω – πάει και τέλειωσε!…Πολύ συχνά συλλαμβάνω τον εαυτό μου να γελάει με τα καμώματα σου... «Έχω τρελαθεί τελείως», σκέφτομαι τότε. «Έφυγε… Πρέπει να το πάρεις απόφαση και να συνηθίσεις τη μοναξιά σου». Η φράση αυτή έχει καρφωθεί στο μυαλό μου... Η έλλειψή σου έχει καρφωθεί παντού...

Σημείωση: "Δεν ήθελα να σε πληγώσω... Συγνώμη... Χρύσα"

Περίοδος εκπτώσεων

Με ρωτάς γιατί και σου λέω έχω μπλοκάρει… έχω αδειάσει και προσπαθώ να γεμίσω εικόνες, στιγμές και μορφές… Με ρωτάς γιατί χάνομαι… και προσπαθώ να σου κρύψω την περίοδο κάθαρσης που διανύει η ψυχή μου… όχι εγώ… η ψυχή μου… Είναι καιρός τώρα που η ψυχή μου γυρνά πίσω σε χρόνια ανέμελα… εφηβικά και ξένοιαστα… Στα όνειρά μου γυρνάω πίσω… στο παρελθόν που τόσο αγαπώ και μισώ παράλληλα. Ξυπνάω και μετράω απώλειες… σημαντικές, ασήμαντες, οριστικές και με πολλά ερωτηματικά… Με ρωτάς γιατί κάνω καιρό να γράψω… Κι εγώ σε κοιτώ και γυρνάω πίσω, χρόνια πριν που ξεκίνησα να γράφω για εκείνα που δεν μπορούσα και δεν ήθελα να πω… "Δυνατός είναι εκείνος που προσπαθεί κι ας λυγίσει στο τέλος… επιβιώνει όμως εκείνος που λυγίζει όπως και με τον τρόπο που λυγίζει ο αέρας τα κλαδιά του δέντρου!". Έτσι μου έγραψες κάποτε στο καθιερωμένο για πολύ καιρό σημείωμα της κουζίνας. Με θεωρούσες δυνατή... αντράκι με έλεγες... και εγώ προσπαθούσα να κρατήσω τον τίτλο της δυνατής… και ας μην ήμουν... θέατρο έπαιζα και παίζω... κάποιες φορές οι παραστάσεις συνοδεύονται από ένα δυνατό χειροκρότημα και κάποιες άλλες φορές... κρίνονται ως "ναυάγια"... Καιρό τώρα έχει αρχίσει να με απασχολεί το θέμα επιβίωση… Μήπως η επιβίωση είναι η άλλη λέξη του συμβιβασμού;
Επιβιώνουμε κάτω από όλες τις συνθήκες ή συμβιβαζόμαστε στις συνθήκες που δημιουργούνται; Πριν από χρόνια σου είχα πει πως δεν κάνω εκπτώσεις στα θέλω μου… όμως τότε δεν ήξερα πως για αυτά τα «θέλω» μου θα έκανα τα πάντα προκειμένου να επιβιώσω… Μπερδεμένες σκέψεις… χαμένες στην ανάλυση και τη μετάφραση… Μπερδεμένες αλλά ξεκάθαρες… όσο ξεκάθαρο είναι και το μόνο πραγματικό «θέλω» αυτής της ζωής…
Θέλω εσένα στη ζωή μου… κάτω από όλες τις συνθήκες… κάτω από όλες τις αλλαγές…
Θέλω εσένα στη ζωή μου… γιατί μόνο σε εσένα μπορώ να πω τις λέξεις πίστη, εμπιστοσύνη, αγάπη, έρωτας, δάκρυ… Θέλω εσένα στη ζωή μου… γιατί το δάκρυ, το μοιράζεσαι με πολλούς, το γέλιο μόνο με έναν, κι αυτό αν είσαι τυχερός στη ζωή σου!
Τώρα πια μπορώ να σου πω, πως στα θέλω μου δεν κάνω εκπτώσεις… αλλά για τα θέλω μου μπορώ να αλλάζω, να προσαρμόζομαι και να προσαρμόζω…

Λάθος μου... που δεν μετάνιωσα ποτέ...

Το ξέρω ότι συχνά κάνω λάθος επιλογές... Δεν το έχω μετανιώσει όμως... Ζήσαμε τόσες ωραίες στιγμές εμείς οι δυο που δεν θέλω να τις διαγράψω... Χθες το βράδυ, όταν χτύπησε το τηλέφωνο, αποφάσισα να μην το σηκώσω. Τόσες μέρες έκανα πρόβες μπροστά στον καθρέφτη μου για να βρω τα σωστά λόγια... τα λόγια που δεν θα σε πλήγωναν και δεν θα με πλήγωναν... τα είχα πει τόσες φορές που τα είχα μάθει απέξω. Τελικά χθες δεν κατάφερα να αρθρώσω ούτε λέξη. Επέλεξα τη σιωπή. Για μια ακόμη φορά. Για πολλοστή φορά δεν σήκωσα το τηλέφωνο. Όπως και προχθές το βράδυ... Σου απάντησα με μήνυμα το πρωί. Όχι γιατί δεν το άκουσα όπως σου είπα αλλά γιατί δεν ήξερα τι να σου πω... Γιατί καλές οι πρόβες, αλλά όταν φτάσει η ώρα της παράστασης συνειδητοποιώ ότι δεν είμαι καλή ηθοποιός...Για αυτό και χθες το βράδυ δεν το σήκωσα. Θέλω κάποια στιγμή να σου μιλήσω αλλά δεν είμαι έτοιμη... και ειλικρινά δεν ξέρω αν θα είμαι και ποτέ... Με έλεγες δυνατή. Θυμάσαι; Εγώ δυνατή; Κρύβομαι στο ξαναείπα!!! Κρύβομαι καλά...

...δεν ΘΕΛΕΙΣ και δεν ΘΕΛΩ

Δεν υπάρχει λόγος να μιλώ για σένα με τα χειρότερα λόγια. Ήσουν επιλογή μου και τις επιλογές μας δεν πρέπει να τις απαρνιόμαστε. Εσύ μπορείς να μιλάς για μένα όπως θες. Δεν με αφορά και δεν με ενδιαφέρει... αυτό που με νοιάζει είναι μην πέσω εγώ πιο κάτω... στα δικά μου μάτια και όχι στα δικά σου... Το ότι ζήσαμε μαζί κάποια χρόνια δεν θέλω να το ξεχάσω. Είναι η ζωή μου και θέλω να τη θυμάμαι... Ό,τι και αν έχω ζήσει, θέλω να το κρατήσω. Εσύ υπήρξες για πολύ καιρό μέσα σε αυτήν... ακόμη και όταν έφυγα σε πήρα μαζί μου... ακόμη και όταν ξεκίνησα κάτι άλλο ήσουν πάλι εκεί... σε έδιωχνα και όμως εσύ ΕΚΕΙ. Εξουσίαζες όλα τα συναισθήματα και άφησες για τον άλλον ψίχουλα, που ενώ ήθελα να τα αλλάξω... δεν τα κατάφερα. Έκλεινα τα μάτια και ήσουν πάντα εκεί... σε σημείο και αυτός ο άλλος να το νιώσει... Ήξερε και αυτός ότι παρόλο που ήμουν δίπλα του, δεν ήμουν ολοκληρωτικά. Με ρώτησε μάλιστα πολλές φορές. Στην αρχή είπα την αλήθεια. Ότι δεν σε είχα βγάλει από την καρδιά μου, το μυαλό μου, τη ζωή μου... Κάποια στιγμή του είπα ψέματα... ΑΝΑΓΚΑΣΤΗΚΑ... αλλά δεν νομίζω να με πίστεψε... Το ένιωθε και αυτός. Είμαι σίγουρη. Δεν με είχε ποτέ του ολοκληρωτικά. Ποτέ όμως... Πάντα η μισή ήμουν στο πλευρό σου... Και το βράδυ εκείνο που επέστρεψες, ήθελα τόσο πολύ να σε διώξω γιατί δεν ήξερα αν θα μπορούσες να πιστέψεις τα ψέματά μου. Με είχες δει στο αυτοκίνητο εκείνου... αλλά ήξερες ότι όπου και αν βρισκόμουν... το μυαλό μου ήταν σε σένα. Το μυαλό μου και η ψυχή μου ολάκερη... Για αυτό και οι προσπάθειες να ξεκινήσω κάτι άλλο έπεφταν όλες στο κενό... γιατί εγώ ήμουν μισή. Πως να δώσω σε κάποιον άλλο από αυτά που δεν έχω; Έπαιζα θέατρο.. όχι για τον "εκείνο" αλλά για μένα την ίδια. Ήθελα πάση θυσία να απαγκιστρωθώ, να φύγω, να λυτρωθώ... Εσύ χιλιόμετρα μακριά με την μόνη επικοινωνία το μεταμεσονύχτιο τηλεφώνημα με κρατούσες δέσμια... Και εσύ ενώ ήξερες ότι έχουμε τελειώσει... δεν ήθελες να φύγεις... Για αυτό επέστρεψες... και όταν σου είπα ότι έχω κάνει μια νέα αρχή... δεν έφυγες... έμεινες εκεί... ΗΞΕΡΕΣ πανάθεμά σε... ότι η νέα αρχή υπήρχε μόνο στα λόγια... Έμεινες και με διεκδίκησες. Θυμάσαι τι σου απάντησα; Ότι εσύ δεν με είχες χάσει ποτέ. Με έχεις κερδίσει για πάντα. Αυτό το πάντα που δεν στο είπα ποτέ... Στο λέω τώρα... Δεν έχω θυμώσει μαζί σου. Δεν μπορώ... Μπορείς να μιλάς για μένα όπως θες. Αν αυτό σε βοηθά, κάντο. Μπορείς να με βγάλεις από τη σκέψη σου, την καρδιά σου ακόμη και με αυτό τον τρόπο... αν με κατηγορήσεις ίσως τα καταφέρεις... Μπορείς... το θέμα είναι αν θέλεις... γιατί δεν ΘΕΛΕΙΣ και δεν ΘΕΛΩ...