Όταν σε γνώρισα, άρχισαν όλα. Μα όταν σε έχασα, όλα τελείωσαν. Σαν να έζησα μόνο για σένα. Σαν να είχα φυσήξει τον εαυτό μου, μέχρι τελευταίας πνοής, μόνο μέσα στο δικό σου στόμα. Εσύ με ρούφηξες τελείως. Με πήρες. Έγινα και υπήρξα μέσα σου. Και όταν έφυγες, δεν άντεξα τον πόνο. Γιατί έμεινα χωρίς σώμα. Έχασα και την ψυχή. Όση ψυχή ποτέ είχα. Μου πήρες τη ζωή. Με εκτέλεσες. Από την αρχή, από την πρώτη στιγμή που καθρεφτίστηκα στα μάτια σου, το ήξερα ότι θα φύγεις. Το ήξερα από την πρώτη στιγμή που σε είδα, πως μέσα από σένα θα χαθώ. Είχα ανάγκη τη φωνή σου. Είχα ανάγκη να μ΄αγαπάς, να μου μιλάς, να με αγγίζεις. Όλα τα σώματα ήταν το δικό σου σώμα... Το ήξερα όμως από την αρχή πως ποτέ δεν θα μου ανήκεις...
Όταν έφυγες, ο πόνος ήταν τόσο αφόρητος, που τίποτα δνε καταλάβαινα γύρω μου. Σταμάτησα να ζω...Όταν χαθήκαμε, χωριστήκαμε, τότε σαν αναρριχητικό, με κάλυψες ολοκληρωτικά... Με κατοικούσες αφόρητα μέσα στην απουσία σου...
Με ενοχλούσαν όλα, με τυραννούσε το μυαλό μου... Δεν ήθελα να δουλεύει, να θυμάμαι. Αναπαριστούσα με τη μνήμη σχολαστικά όλες εκείνες τις λεπτομέρεις, που ήξερα πως θα μου φέρναν πόνο. Κοιτούσα μέσα μου. Δεν το μπορούσα. Θα περνούσε πολύς καιρός μέχρι αν το αντέξω. Τελικά είναι πολύ δύσκολο να σου εξηγήσω τι είδα μέσα μου με αφορμή τον πόνο της στέρησής σου...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου