27 Ιαν 2014

Bad mood...

Σας έχει τύχει ποτέ να ξυπνήσετε το πρωί και να νιώθετε πως όλα είναι στραβά;
Με ένα περίεργο συναίσθημα στο στομάχι;
Τα λάθη που έχετε κάνει να φαντάζουν βουνά;
'Ο,τι έχετε κατά καιρούς καταφέρει να δείχνει μηδαμινό;
Να προσπαθείτε να χαιδέψετε τον εαυτό σας ρωτώντας τον τι θέλει και να σας απαντάει ''τίποτα'';
Να θυμώνετε με όλους και με όλα;
Να δείχνει ξαφνικά το σπίτι πολύ μικρό και να χτυπάτε σε κάθε γωνία;
Να μιλάτε και να μη σας καταλαβαίνει κανείς;
Να λείπουν όλοι οι φίλοι σας σε διακοπές;
Να δηλώνετε ανικανότητα να δουλέψετε;
Να μη θέλετε ούτε να ξαπλώσετε αλλά ούτε και να κοιμηθείτε;
Να σας ενοχλεί το κρύο αλλά και οι χοντρές κάλτσες;
Να μη θέλετε να βγείτε έξω αλλά ούτε να μείνετε μέσα;
Να γράφετε μήνυμα στο κινητό ''σε χρειάζομαι'' και να μη το στέλνετε ποτέ;
Να πονάει εκείνη η γρατσουνιά στη γάμπα που δε ξέρετε πότε προέκυψε;
Να μισείτε τον κινηματογράφο ως πρόταση για το βράδυ;
Να μισείτε την ιδέα για μια εκδρομή;
Να μισείτε τον εαυτό σας που ποτέ δεν ήταν όπως θα θέλατε να είναι;
Να μισείτε τους γύρω σας που ποτέ δεν ενδιαφέρθηκαν πραγματικά;
Να μισείτε τον εαυτό σας που δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ πραγματικά για τους γύρω του;
Να θέλετε να ξεκινήσετε το καινούργιο σας βιβλίο και να ξαναδιαβάζετε την πρώτη σελίδα;

Να μισείτε το ό,τι θέλετε ή το ό,τι δεν θέλετε;

1 σχόλιο:

  1. Ανώνυμος25/3/14 17:45

    (Από το Παράπονο του Οδυσσέα Ελύτη)
    Αναρωτιέμαι μερικές φορές: είμαι εγώ που σκέφτομαι καθημερινά πως η ζωή μου είναι μία; Όλοι οι υπόλοιποι το ξεχνούν;
    Ή πιστεύουν πως θα έχουν κι άλλες, πολλές ζωές, για να κερδίσουν τον χρόνο που σπαταλούν;
    Μούτρα. Ν' αντικρίζεις τη ζωή με μούτρα. Τη μέρα, την κάθε σου μέρα. Να περιμένεις την Παρασκευή που θα φέρει το Σάββατο και την Κυριακή για να ζήσεις.

    Κι ύστερα να μη φτάνει ούτε κι αυτό, να χρειάζεται να περιμένεις τις διακοπές. Και μετά ούτε κι αυτές να είναι αρκετές. Να περιμένεις μεγάλες στιγμές.

    Να μην τις επιδιώκεις, να τις περιμένεις. Κι ύστερα να λες πως είσαι άτυχος και πως η ζωή ήταν άδικη μαζί σου.

    Και να μη βλέπεις πως ακριβώς δίπλα σου συμβαίνουν αληθινές δυστυχίες που η ζωή κλήρωσε σε άλλους ανθρώπους.

    Σ' εκείνους που δεν το βάζουν κάτω και αγωνίζονται. Και να μην μαθαίνεις από το μάθημά τους.

    Και να μη νιώθεις καμία φορά ευλογημένος που μπορείς να χαίρεσαι τρία πράγματα στη ζωή σου, την καλή υγεία, δυο φίλους, μια αγάπη,
    μια δουλειά, μια δραστηριότητα που σε κάνει να αισθάνεσαι ότι δημιουργείς, ότι έχει λόγο η ύπαρξή σου.
    Να κλαίγεσαι που δεν έχεις πολλά. Που κι αν τα είχες, θα ήθελες περισσότερα.
    Να πιστεύεις ότι τα ξέρεις όλα και να μην ακούς.
    Να μαζεύεις λύπες και απελπισίες, να ξυπνάς κάθε μέρα ακόμη πιο βαρύς. Λες και ο χρόνος σου είναι απεριόριστος

    Κάθε μέρα προσπαθώ να μπω στη θέση σου. Κάθε μέρα αποτυγχάνω. Γιατί αγαπάω εκείνους που αγαπούν τη ζωή. Και που η λύπη τους είναι η δύναμή τους.
    Που κοιτάζουν με μάτια άδολα και αθώα, ακόμα κι αν πέρασε ο χρόνος αδυσώπητος από πάνω τους. Που γνωρίζουν ότι δεν τα ξέρουν όλα, γιατί δεν μαθαίνονται όλα. Που στύβουν το λίγο και βγάζουν το πολύ. Για τους εαυτούς τους και για όσους αγαπούν. Και δεν κουράζονται να αναζητούν την ομορφιά στην κάθε μέρα, στα χαμόγελα των ανθρώπων, στα χάδια των ζώων, σε μια ασπρόμαυρη φωτογραφία, σε μια πολύχρωμη μπουγάδα.



    Το παράπονο

    Εδώ στου δρόμου τα μισά
    έφτασε η ώρα να το πω
    άλλα ειναι εκείνα που αγαπώ
    γι' αλλού γι' αλλού ξεκίνησα


    Στα αληθινά στα ψεύτικα
    το λέω και το ομολογώ
    Σαν να’ μουν άλλος κι όχι εγώ
    μες στη ζωή πορεύτηκα

    Όσο κι αν κανείς προσέχει
    όσο κι αν το κυνηγά
    πάντα πάντα θα’ ναι αργά

    δεύτερη ζωή δεν έχει..

    (Πόσο σημαντικό είναι τελικά να αξιοποιούμε την κάθε μέρα και να αντιλαμβανόμαστε τη ζωή σαν δώρο αφού «δεύτερη ζωή δεν έχει»; )

    ΑπάντησηΔιαγραφή