Μια από τα ίδια...

Γιατί εσύ να είσαι ο διαφορετικός; Δεν υπάρχει λόγος. Με έπεισες όμως ότι είσαι και φυσικά σε πίστεψα. Δεν περίμενα όμως σε καμία περίπτωση να φερθείς τόσο δειλά... Δεν μπήκες καν στον κόπο να σηκώσεις το τηλέφωνό σου και να μου πεις το αυτονόητο. Αυτό που ήξερα κατά βάθος αλλά ήθελα και να το ακούσω. Να φερθείς αντρίκια και να μη με αφήσεις να ζω τόσες μέρες μέσα σε αυτή την.. αγωνία... Με απογοήτευσες. Σε είχα τόσο ψηλά και με μια κίνησή σου έπεσες στα μάτια μου... Αλλά γιατί κατηγορώ εσένα; Εμένα έπρεπε να κατηγορήσω που σε άφησα να με παραμυθιάσεις... που σε άφησα να μπεις στο μυαλό μου, στην καρδιά μου, στο σώμα μου... Πως άφησα τον εαυτό μου τόσο ελεύθερο; Θυμάσαι που μου έλεγες γιατί δεν αφήνομαι; Για αυτό το λόγο. Φοβόμουν και οι φόβοι μου αποδείχθηκαν πραγματικοί. Φοβόμουν πως στο τέλος θα πληγωθώ. "Δεν θέλω να με πληγώσεις", μου είχες ζητήσει... Τι ειρωνεία! Το έκανες εσύ, χωρίς να με σκεφτείς ούτε λεπτό. Γιατί μου φέρθηκες έτσι; Δεν υπήρχε λόγος. Σου είχα δείξει πως θα είμαι... εκεί χωρίς να διεκδικώ, ζητώ, απαιτώ...