Τι να πρωτονιώσω;;;

Δεν ξέρω τι πρέπει να σου πω… Και εγώ η ίδια τα έχω χαμένα… Και από όσο δείχνεις και εσύ το ίδιο. Δεν ξέρω τι θες, τι σκέφτεσαι, τι επιδιώκεις ή καλύτερα τι νιώθεις. Γιατί από εκεί αρχίζουν όλα. Αν εσύ τελικά μπορείς να νιώσεις. Που από όσο θυμάμαι δεν μπορείς. Αλλά θυμάμαι ότι δεν… Δεν ξέρω. Ποιος να μου το έλεγε πως μετά από τόσα χρόνια θα σε ξαναέβαζα στη ζωή μου. 1998. Όπως είχες έρθει… έφυγες. Έτσι ξαφνικά.... 2008. Σχεδόν 10 χρόνια μετά το: «Έτσι ξαφνικά…» είναι πιο επίκαιρο από ποτέ. Σε «συνάντησα» τυχαία... Η πρώτη σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου ήταν εκδίκηση. Αυτό ένιωσα. Ναι, και μετά από τόσα χρόνια μπόρεσα να νιώσω το ίδιο συναίσθημα που είχα νιώσει και τότε. Άδεια καρδιά, άδεια ψυχή αλλά γεμάτο μυαλό με σκέψεις, συνειρμούς, αδιέξοδα. Τότε, είχες εξαφανιστεί χωρίς μια λέξη και τώρα, έστω και τόσα χρόνια μετά, ήταν μια πολύ καλή ευκαιρία να πάρω το αίμα μου πίσω. Εσύ είχες φύγει και τώρα μπορούσα να κάνω το ίδιο και εγώ. Ίσως κατάφερνα να σε κάνω να νιώσεις όλα αυτά που είχα νιώσει τότε και εγώ… Ξεκίνησά λοιπόν ένα ωραιότατο κάλπικο φλερτ με εσένα, που εγώ ήξερα καλά, και με εμένα, που όχι απλά δεν με θυμόσουν αλλά ούτε καν φανταζόσουν… Τι δεν σου έλεγα… και τι δεν μου έλεγες… Και εγώ πίσω από την ανωνυμία μου… σε έπαιζα, όπως ήθελα. Όλες αυτές τις ημέρες που επικοινωνούσαμε, έστω και ψεύτικα, κατάφερες να με κερδίσεις. Για μια ακόμη φορά. Χωρίς να σε δω, χωρίς να ξέρω αν έχεις αλλάξει… χωρίς… έτσι απλά με κέρδισες. Με έπιασε τότε μια κρίση ειλικρίνειας. Πως μπορείς γ****το να κοροϊδεύεις αυτόν, που έχεις τοποθετήσει μέσα στην καρδιά σου; Γιατί εκεί νόμιζα ότι σε είχα τοποθετήσει. Και λέω νόμιζα για να μην πω ότι δεν ξέρω ακόμη. Εγώ σου λέω ότι δεν μπορείς. Για αυτό και εκείνο το βράδυ που μου τηλεφώνησες γεμάτος χαρά και προσμονή να με ακούσεις..., αποφάσισα μετά από ώρες να σου πω όλη την αλήθεια. Ναι, εμείς οι δύο δεν είμαστε δύο άγνωστοι. Έχουμε γνωριστεί. Προσπάθησες να με θυμηθείς. Θυμόσουν κάτι αμυδρά. «Εμείς οι δύο είχαμε κάτι;» με ρώτησες. «Έτσι νόμιζα», σου απάντησα. «Και μετά χωρίσαμε;» για να πάρεις την απάντηση: «Έτσι κατάλαβα.». Δεν ήξερα τι άλλο να σου πω. Αν όπως έλεγες, ένιωσες έστω και κάτι ελάχιστο, θα επέστρεφες. Και επέστρεψες. Σου είχε φύγει μάλιστα και ο θυμός. Και ήθελες να με δεις. Και εγώ ήθελα. Όχι απλά ήθελα… Και συναντηθήκαμε και παρά τις υποθέσεις όλων των άλλων ότι για μια ακόμη φορά θα εξαφανιζόσουν… εσύ ζήτησες… εσύ ο ίδιος ζήτησες να με ξαναδείς. Πόση χαρά ένιωσα τότε. Μια χαρά που έπειτα από λίγο έγινε μια απέραντη θλίψη. Δεν θέλω να είμαι φίλη σου, όπως θες. Θέλω κάτι άλλο. Κάτι λίγο πιο πάνω από αυτό. Δεν σε θέλω για φίλο μου αλλά αφού δεν μπορώ να σε έχω αλλιώς, θα πρέπει να συμβιβαστώ. Το θέμα είναι αν εγώ μπορώ να συμβιβαστώ. Γιατί πολύ απλά δεν το θέλω. Πώς να είμαι φίλη σου; Τι θα μπορώ να σου πω φιλικά; Πως θα πρέπει να σου συμπεριφερθώ; Δεν έχω μάθει να είμαι φίλη σου...